«Թրամփի անզորությանը հակադարձեց Զելենսկու անզորությունը». Միքայել Մինասյան

Վատիկանում ՀՀ նախկին դեսպան Միքայել Մինասյանը թելեգրամյան իր ալիքում անդրադարձել է Թրամփ-Զելենսկի հանդիպմանը: «Թրամփի վարչակազմը, միամտորեն ակնկալում էր հանդիպում անցկացնել Զելենսկու հետ պետական ​​ղեկավարների պաշտոնական հանդիպման ընդհանուր ընդունված ձևաչափով, սակայն Սպիտակ տանը տեսավ մի տեսակ հետմոդեռն Չե Գևարայի՝ ռոմանտիկ հեղափոխական առաջնորդի, ով արհամարհում է ձևականությունները և ավանդույթները: Հանդիպումից առաջ Զելենսկուն խնդրել են պահպանել դրես-կոդը և Զելենսկուց կառուցողական վարքագիծ են ակնկալել։ Այս հանդիպման պայմանը Զելենսկու պատրաստակամությունն է եղել խաղաղ բանակցություններին։ Սկանդալը, որը ծագեց, և դրա բոլոր դերասանները գիտեին, որ այն հեռարձակվում է ուղիղ եթերում, Թրամփի վարչակազմի անզորության խոստովանությունն է. Զելենսկուն կառուցողական պահվածքի ստիպելու անզորություն, դիրքի վրա ազդելու անզորություն: Անզորությունը՝ ստիպելու ենթարկվել նույնիսկ այնպիսի մանրուքին, ինչպիսին է դրես-կոդը: Իսկ ուկրաինացի Չե Գևարայի վրա բղավելը, պարզվեց, միակ հնարավոր պատասխանն է: Թրամփի անզորությանը հակադարձեց Զելենսկու անզորությունը. մի երկրի նախագահի, որն ամեն օր կորցնում է կյանքեր, տարածքներ, բնակչություն, տնտեսություն։ Երեք տարվա պատերազմի ընթացքում Զելենսկին կորցրել է իր ռացիոնալ փաստարկը՝ գործելով իր զինանոցում մնացած միակ գործիքով՝ հեղափոխական էստրավագանտությամբ, որը վերաճում է բռիության։ Նա, հստակ գիտակցելով իր նկատմամբ Թրամփի վարչակազմի ծանր վերաբերմունքը (զուր չէր, որ հանդիպմանը նշվեց նրա մասնակցությունը Քամալա Հարիսի կողմից ընտրարշավին), չկարողացավ որևէ ռացիոնալ փաստարկ ներկայացնել իր դիրքորոշման պաշտպանության համար՝ գերադասելով ավազակային ագրեսիան դիվանագիտական ​​արարողակարգից:

Եվրոպան, որը ներդրել է իր տնտեսության ապագան և դիվանագիտական ​​հեղինակությունը ուկրաինական հակամարտության մեջ, անզոր է. նրա համար անհնար է լուծել հակամարտությունը՝ պարտադրելով Զելենսկիին խաղաղության, քանի որ եվրոպական գրեթե բոլոր երկրների առաջնորդներն այրել են Ռուսաստանի հետ հարաբերությունների կամուրջները, և անհնար է շարունակել այս հակամարտությունն առանց Թրամփի վարչակազմի ակտիվ ներգրավվածության՝ զենքի սակավության պատճառով։ Թրամփի և Զելենսկու միջև հասարակական հակամարտությունը նվազեցրել է Եվրոպայի մանևրելու հնարավորությունը մինչև ֆինանսական օգնության սովորական տրամադրումը, մի քայլ, որի համար եվրոպացի ընտրողները եվրոպացի առաջնորդներից ավելի ու ավելի խիստ հաշվետվություն են պահանջելու: Եվրոպան մտածում էր և նույնիսկ ցանկանում էր Զելենսկիին օգտագործել՝ որպես էքզիստենցիալ խաղի խաղադրույքները բարձրացնելու գործիք՝ որպես սառցահատ, որը կա՛մ սկանդալային, կա՛մ ցնցող, բայց, անշուշտ, կվերադարձներ Թրամփի վարչակազմին (չմոռանանք, որ և՛ Զելենսկին, և՛ Թրամփը, եվրոպական ընկալմամբ, պատկանում են նույն ցեղատեսակին՝ պոպուլիստներին) ընդհանուր ձախ-ազատական ​​ճանապարհի ռելսերի վրա: Վաշինգթոնի ձախողումն ստիպեց Եվրոպային՝ ընդունել սեփական անզորությունը: Ուկրաինական ժողովուրդն անզոր է, այս պատերազմում անդառնալիորեն կորցնում է իր երեխաներին, ենթակառուցվածքներն ու երկիրը։ Մարդիկ, ովքեր հավատում էին «Ժողովրդի ծառան» սերիալին և ցանկանում էին լավագույնը, բայց ստացան ոչ թե սովորական «ինչպես միշտ»-ը, որին կարող էին համաձայնվել, այլ՝ աղետ։ Ուկրաինական քաղաքականության զարգացումը երկրորդ Մայդանից հետո բնական է: Եվրոպական արժեքների համար պայքարող մարդիկ ստացան բռնապետություն և անհույս (բառի ուղիղ իմաստով) ապագա։ Նրանք անօգնական հետևում են, թե ինչպես են իրենց որդիների կյանքերը դառնում Զելենսկիի համար ավելի քիչ կարևոր, քան իշխանությունը պահպանելը: Եվ նույն անզորությունը ուղեկցում է այն գիտակցմանը, որ հեղափոխությունը՝ Մայդանի միակ արժեքը, պարզվեց, որ ավելի դիմացկուն է, քան Ուկրաինան։ Ռուսաստանն անզոր է, սովոր է ավելի շատ գնահատել իրավիճակը «հողի վրա», քան ժողովրդի տրամադրվածությունը։ Հաղթելով ուկրաինական պատերազմում, Ռուսաստանը տանուլ է տալիս սրտեր և չի կարողանում սինթեզել դրական հույզեր՝ ամենաարժեքավոր ակտիվն աշխարհում հաստատված մեթա-ճշմարտության: Սա իմպոտենցիայի շքերթ է, որին մասնակցելուց ոչ ոք չկարողացավ զերծ մնալ»: