«4 տարի առաջ Ստեփանակերտի ճանապարհին առաջին անգամ անելանելիության զգացողություն ապրեցի». Հրանտ Մելիք-Շահնազարյան

Քաղաքագետ Հրանտ Մելիք-Շահնազարյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «4 տարի առաջ՝ 2021թ. նոյեմբերի 8-ին Ստեփանակերտի ճանապարհին էի։ Այդ օրը շատ մարդ էր Արցախ գնում. մահացել էր ՀՀ Երրորդ Նախագահ Սերժ Սարգսյանի մայրը, բոլորը գնում էին հոգեհանգստի և հուղարկավորության արարողությանը մասնակցելու։ Ես էլ ընկերներիս հետ էի մեկնել։
Լիսագորն անցած՝ Շուշիին մոտենալիս, մեքենաների մեծ կուտակում տեսանք։ Կանգնեցինք։ Վարորդները դուրս էին եկել մեքենաներից, իրար հարցուփորձ էին անում՝ փորձելով հասկանալ, թե ինչ է եղել։ Առաջին իսկ պատահած վարորդն ասաց, որ ռուս խաղաղապահներն են փակել ճանապարհը։ Հետո պարզվեց, որ միջադեպ է տեղի ունեցել։ Թուրքերը ճանապարհին աշխատող մարդ են սպանել։ Այլ կրակոցներ էլ են եղել ու ճանապարհը փակվել էր։
Ճանապարհի այն հատվածը, որտեղ հավաքվել էին մեր մեքենաները, ամբողջությամբ շրջափակված էր թուրքերով։ Բարձունքից մեզ էին հետևում։ Կյանքիս մեջ առաջին անգամ անելանելիության զգացողություն ապրեցի։ Ի՞նչ անես՝ ոչ այն է հանգիստ սպասես, տեսնես, թե ինչ կլինի, ոչ էլ՝ ետ վերադառնաս ավելի ապահով տեղ, մինչև միջադեպը հարթվի։ Մեքենայից դուրս կանգնած կողքիս մարդկանց էի հետևում։ Շատ ծանոթներ հանդիպեցի։ Սովորական մարդիկ էին, իմ նախկին համադասարանցիները, հարևաններ և այլն։ Բայց ոչ միայն նրանց։ Մեզ հետ միասին փակ ճանապահին էին հայտնվել նաև գեներալներ, նախկին նախարարներ, խոշոր գործարարներ, օլիգարխներ… Բոլորը միասին։ Բոլորի ճանապարհը փակ։ Բոլորը թշնամու նշանի տակ։
Եվ գիտե՞ք, թե ինչ էր կատարվում այնտեղ։ Մարդիկ իրենց այնպես էին պահում, կարծես մեր երկրում ընդհանրապես ոչինչ տեղի չի ունեցել։ Օլիգարխները լկտի էին, գեներալների մի մասը (բացի երկու շատ հայտնի նվիրյալներից) բարձր ու տափակ հումորներ անում, քաղաքական գործիչները հայտարարում էին, որ արդեն Կրեմլ են զանգել ու էսա խաղաղապահները ճամփեն կբացեն, Շուշին էլ կազատեն…
Մեր հանրության ողջ գույնն էր այնտեղ։ Բոլորն անճար, բայց մի մասը մեծամիտ, մի մասը՝ հաբրգած, մի մասը խեղճ, մի մասը՝ իրեն խելոքի տեղ դրած… Զզվելի տեսարան էր։
Ինչո՞ւ հիշեցի այս ամենը։ Չգիտեմ։ Վերջերս շատ եմ հիշում այդ օրը։ Թերևս նույն զգացողությունները նաև հիմա ունեմ։ Ամեն ինչ կորցրել ենք՝ Հայրենիք, արժեքներ, մարդկանց, պատիվ… ամեն ինչ։ Բայց մեզ այնպես ենք պահում, կարծես երկրի վարչապետը Նիկոլը չէ, մենք էլ նախահեղափոխական ժողովուրդն ենք։ Ոչ մի բանը դաս չի լինում մեզ։ Ոչ մի բանը»: