«Դավաճանությունը ստիպում է դատապարտել իր հեղինակներին». Մետաքսե Հակոբյան

Արցախի ԱԺ պատգամավոր Մետաքսե Հակոբյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Սովորական բլոկադային օր էր…
Առավոտը սկսվեց դասով․ Աշոտ Ղուլյանի (Բեկոր) անվան դպրոցի 9-գ դասարանում հանրահաշիվ էի անցկացնում։ Ես և իմ երեխաները, արդեն սովորել էինք, որ մեկ ժամ շուտ ենք դուրս գալիս, ոտքով Արմենավանից հասնում դպրոց։ Ոչ մի դեպքում չպետք է ուշանայինք։ Սովորել էինք այդ ճանապարհին չտրտմել, այլ զրուցելով ու բարձր տրամադրությամբ գնալ։ Այդ մի ժամն ինձ համար անգին հնարավորություն էր՝ լինել երեխաներիս հետ, խոսել, լսել, կիսվել։
Դասը սկսվեց առանց զանգի․ հոսանք չկար։ Ես դեռ չէի հասկանում՝ ինչու, բայց զգում էի, որ այդ օրն այլ էր։ Ինքս ինձնից դժգոհ մնացի, քանի որ, ցրված էի, սովորականի պես ակտիվ չէի։
Երեկոյան, ինչպես միշտ, տանս այգուց բերք էի հավաքում։ Կրկին ծնկեցի ու գոհությունս հայտնեցի Աստծուն։ Խնդրանքս նույնն էր՝ թեկուզ այսպես, բայց թող մնամ իմ հայրենիքում, իմ տանը, իմ կյանքում։
Սակայն դա վերջին օրն էր…
Նիկոլի համաձայնությամբ, վաղը քոչվորները պիտի խլեին իմ հայրենիքը, իմ տունը, իմ կյանքը։ Տասը ամիս շրջափակման մեջ հյուծված զինվորն ու երեխան, կինը և տղամարդը, տարեցն ու պատանին մենակ մնացին թուրք-ադրբեջանական հայատյաց, արնախում զույգի դեմ։ Բայց նրանք չհանձնվեցին․ կռվեցին մինչև վերջ։
Փառք ու խոնարհում բոլոր նահատակներին։ Հիշատակը պարտավորեցնում է ինձ (մեզ) վերադառնալ, իսկ դավաճանությունը ստիպում է դատապարտել իր հեղինակներին»: