«Աշխարհագրությունը չես կարող փոխել». Թաթուլ Հակոբյան

Լրագրող Թաթուլ Հակոբյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Երեկ համացանցում շատ էր քննարկվում, մի կողմից՝ խիստ քննադատվում, մյուս կողմից՝ ներկայացվում որպես դիվանագիտական մեծ նվաճում, Ղազախստանից Ադրբեջանի տարածքով Վրաստան և դեպի Հայաստան բեռներ փոխադրելու լուրը:
Մի քանի փաստ ներկայացնեմ՝ առանց մեկնաբանությունների ու կողմերից մեկին կամ մյուսին գովաբանելու/փնովելու:
Խորհրդային յոթանասուն տարիներին Հայաստան մտնող և դուրս եկող բեռների հիմնական մասը, անգամ մինչև 85 տոկոսը բաժին է ընկել Ադրբեջանի երկաթուղուն՝ Ռուսաստանից Բաքու-Նախիջևան-Երևան: Երևան-Թբիլիսի-Սուխումի գիծը ավելի շատ սպասարկել է մարդատար գնացքներ:
Բոլորս ապրել ենք 1992-1993 թթ ցրտաշունչ ձմեռը, երբ մենք ունեինք մեկ օրվա ալյուր: Իրանում գործող մեր դեսպանությունը տեղի հայության օգնությամբ լավաշ էր գնում և ուղարկում Մեղրի, որ գոնե այնտեղ հաց լինի: Այդ ժամանակ էր, որ մենք Թուրքիայի տարածքով 58 տոննա հացահատիկ բերեցինք, պիտի100 տոննա բերեինք, բայց Թուրքիան փակեց սահմանը, երբ մենք մտանք Քարվաճառ:
Առաջին Հանրապետության տարիներին՝ 1918-1920 թվականներին, Հայաստանը մեծ ջանքեր է թափել, որ Ադրբեջանի տարածքով սովահար հանրապետություն հասնի հացն ու նավթը: Ադրբեջանը որպես քաղաքական լծակ էր գործածում և, փակ պահելով սահմանը, փորձում Հայաստանից զիջումներ կորզել:
1918 թվականի աշնանը Հայաստանի կառավարությունը Արտաշես Բաբալյանին գործուղել է Պոլիս, որտեղ դիվանագիտական աշխատանք էր կատարում արտգործնախարար Խատիսյանի պատվիրակությունը: Մերոնք Թալեաթին և Էնվերին խնդրել են, որ վերջիններս ճնշում բանեցնեն Ադրբեջանի վրա, որպեսզի Բաքվից հաց և նավթ թողնի սովից ու հիվանդություններից հնձվող բնակչությանը:
Ցարական շրջանում, օրինակ, մեր գյուղերից մարդիկ Թիֆլիս են հասել Քռի ափով:
Մեկնաբանության մեջ տեսանյութ և արխիվային նյութեր եմ դնում, ժամանակ ունեք՝ կարող եք կարդալ կամ դիտել:
Ուզում եմ ասել նաև, որ աշխարհագրությունը չես կարող փոխել»: