«Տարիներ շարունակ դրամաշնորհներով ձևավորվել է ազգային ինքնության, Հայաստանի անկախ պետականության դեմ հանդես եկող մի խավ». Նարինե Մկրտչյան

Մամուլի ազգային ակումբի նախագահ Նարինե Մկրտչյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Տարիներ շարունակ Հայաստանի հանրային կյանքում ձևավորվել են մարդկանց խմբեր, որոնք ներկայացնում էին այս կամ այն հասարակական խմբերի իրավունքները, հանդես գալիս այս կամ այն ոլորտում պետական քաղաքականության քննադատությամբ՝ ստեղծելով սոցիալական, հասարակական մի համակարգ, որտեղ սահմանում էին հանրային գերակայությունները։ Ժամանակի ընթացքում այդ խմբերը աստիճանաբար սկսեցին իրենք իրենք մեծարել՝ որպես «քաղաքացիական հասարակություն», թեպետ շատերի համար էր ակնհայտ, որ նրանք ընդամենը քաղհասարակության պարզ իմիտացիա էին ստեղծում ներհայաստանյան կյանքում և ունեին հռչակածից միանգամայն տարբեր գերակայություններ և շահեր։
Այս իրավիճակը ձեռնտու էր նախկիններին, որոնք արևմտյան կառույցներին մատնացույց էին անում «քաղհասարակությանը», որոնք քննադատում էին իշխանություններին, ըստ այդմ՝ Արևմուտքին կարելի էր հիմարացնել՝ «քաղհասարակությանը» որպես ժողովրդավարության ապացույց ներկայացնելիս։
Սակայն Հայաստանում հանրային և քաղաքականապես ակտիվ հատվածը հասկանում էր, որ «քաղհասարակության» հիմնական մասը արևմտյան դրամաշնորհների շուրջ հավաքված մարդկանց խմբակներ են։
Այդ խմբակներին Ռուսաստանը հակադրում էր հայտնի կամ անհայտ ֆինանսական աղբյուրներից սնվող սեփական խմբերին, և կողմերի պայքարը տեղափոխվում էր «ընդդեմ Հայաստանի» տիրույթ։
Բավական էր Հայաստանում տեղի ունենար ապրիլյան կայծակնային հեղափոխությունը, որ «քաղհասարակությունն» անէանար գոլորշու պես՝ սերտաճելով նոր իշխանություններին։ Ներկաներին դա ձեռնտու էր․ այժմ չկային նախկինների երբեմնի քննադատները, որոնք այժմ արևմտյան կառույցներին հրաշապատում հեքիաթներ կպատմեին «ժողովրդավարության բաստիոնի» մասին։
Սակայն առավել տագնապալին առջևում էր, երբ ինքնահռչակ քաղհասարակությունը Հայաստանում սկսեց պաշտպանել նոր իշխանությունների, մասնավորապես՝ վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանի բոլոր ազդադավ նախաձեռնությունները։ Նրանցից շատ քչերն էին, որ չկանգնեցին Փաշինյանի կողքին և մնացին հավատարիմ ժողովրդավարության արժեքներին։
Հայաստանի ժողովրդավարացման արևմտյան ծրագրերը իրար հետևից ձախողվում էին, դրա հետ ձախողվում էր նաև ժողովրդավարական Հայաստանի կայացումը։ Եվ ներկա Հայաստանում «քաղհասարակությունը» դարձավ անձնիշխան, ավտորիտար կառավարման համախոհն ու աջակիցը։ Հետհեղափոխական Հայաստանում այժմ այդ խմբերը սերտաճած են աղետաբեր իշխանություններին։
Սակայն այն տպավորությունն էր, որ Արևմուտքին դա առանձնապես չի հուզում, փոփոխվող աշխարհում ժողովրդավարությունը միայն իդեալիստների քաղաքական անիրականանալի երազանքն էր դառնում։
Իրականում տարիներ շարունակ դրամաշնորհներով ձևավորվել է ազգային արժեքների, ազգային ինքնության, Հայաստանի անկախ պետականության և երկրի հզորացման դեմ հանդես եկող մի խավ, որը 30 տարի է՝ ապրում և հարստանում է օտար հանձնառություններ կատարելով։
«Քաղհասարակության» ներկայացուցիչները զբաղեցրել են քաղհասարակության համար նախատեսված ողջ տիրույթը՝ տիրապետելով ահռելի ֆինանսական միջոցների, կապերի և ՀՀ իշխանության մասին ահռելի տեղեկատվության։
Եվ հիմա արդեն նույնիսկ իմիտացիայի կարիք չկա։ Ամեն ինչ պարզ երևում է, ինչպես ափիդ մեջ։ Անգամ ձևանալու կարիք էլ չկա։ Հայաստանի և Ադրբեջանի բանտերում քաղբանտարկյալների ու ռազմագերիների մասին բարձրաձայնելը քաղաքական հարցեր են, իսկ «քաղհասարակությունը» քաղաքականությամբ չի զբաղվում, նրանց թույյալտրված է միայն ծափահարել ներկա աղետաբեր քաղաքակաանությանը»։