«Պատերազմում պարտության սիմվոլը հաղթանակած երկիր է ներկայացնում»․ Դավիթ Կարապետյան

Միջազգայնագետ Դավիթ Կարապետյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Վարչապետի փսիխոմարազմատիկ վարքագիծը, պարանոյիկ-շիզոֆրենիկի ժեստիկուլյացիան ու ջղաձգումները շարունակվում են, հոգեխեղվածի հոգեշեղված վիճակը սրվում է:
Հատկապես ցնցումների, հիստերիա մեջ է ընկնում ու նոպան սկսվում է, երբ լսում է՝ «կոռուպցիա» ու «կապիտուլյանտ» բառերը:
«Դավաճան», «թուրք» բառերի հետ խնդիր ու վեճ չունի, անձնական հայհոյանքների հանդեպ ձեռք է բերել ամուր իմունիտետ, ավելին՝ «ստիմուլ ու դրայվ» է ստանում, կայֆ է բռնում:
Կիսաբաց լուսամուտների վերածած ԱԺ-ի հերթական նիստի ժամանակ նա կրկին իր ամպլուայի մեջ էր:
Կրկին «պրիստուպը» բռնեց, «պրիպադկա» ընկավ, ինքնատիրապետումը կորցրեց ու սկսեց անկանոն ցնցվել, դիվահար ու մոլագար հայացքով ու անոմալ շարջուձևով, լաչառ-ղաչախ-ղզողլանի պես ղժղժալ, ճվճվալ, լրբացած սրան-նրան «համբալ» անվանել, հոփորտաց, որ ընդդիմադիրները վեր ընկնեն տեղներն ու նեռվերը չուտեն, զարմացավ, որ նախկին կոռուպցիոներները, ռուսական ագենտները, օտարերկյրա շպիոնները, 5-րդ շարասյունը, ապօրինի հարստացածները դեռևս ազատության մեջ են, ավելին՝ գտնվում են ԱԺ-ում, պաշտոններ են զբաղեցնում, սպառնաց, որ սաղին տանելու է լցնի ԱԱԾ պադվալ, ընդդիմադիրների վզերը կտրելու հռոմեական իմպերատորների շարժումը ցույց տվեց, հաթաթա տվեց, հեգնեց, այնուհետև՝ հրճվեց ու խաղաղվեց:
Արդյունքում՝ ավանդական դարձած մարազմատիկ ցինիկաշոուն ստացվեց:
Մանավանդ, երբ վերջինիս դամ են բռնում ԱԺ նախագահը, ով գոռգռում է, թե «հեսա ձեզ դուրս կշպրտեմ դահլիճից» ու ոգևորված մանր-մունր «տասովչիկ ու վեցնոց» պատգամավորները, ովքեր կաշետոն են տալիս, կրակի վրա յուղ լցնում, ավելի են սրում իրավիճակը՝ այդկերպ իրենց անմնացորդ նվիրվածությունն ու հավատարմությունը դեմոնստրացնելով ու հաճոյանալով վարչապետին:
Ու թքած, որ թե՛ նա, իր տեսականիով հանդերձ, և թե՛ մենք ազգովի՝ աշխարհով մեկ, կրկին անգամ խայտառակվեցինք:
Որ միջազգային հանրության ու մամուլի ծաղրուծանակի մատերիալ կրկին դարձան:
Ընդդիմադիրների մասին ևս խոսք չկա.
իրար արժանի են, իրար սազում են, իրար հետ սինխրոն են:
Նրանք վաստակել են այն, ինչ ստանում են…
Երբ փչացածը փչացնում է, արժանապատվությունն ու ինքնասիրությունն էլ՝ բացակայում, պատկերն այսպիսինն է լինում:
Ինչևէ, ամոթը, թասիբն ու նամուսը նրանցը չէ:
Օրվա երկրորդ կեսին նա փուքսը թողած-թոթափված էր և պատրաստ էր կրթել հասարակությանը:
Զարգացած զուգընկերուհու պրոյեկտ՝ «կրթվելը նորաձև է» բարոյահոգեբանական, լուսավորչական ու կրթադաստիարակչական քարոզի շրջանակներում՝ մեծն րաբունին սոփեստության, պաթոս-պոպուլիզմի ու դեմագոգիայի մաստեր կլաս ցուցադրեց:
Զավեշտի գագաթնակետն էլ այն էր, որ ըստ մտքի գիգանտի՝ «եթե ուզում ես վերափոխել երկիրդ, ոչ միայն վարչապետիդ պետքա փոխես, դու քեզ էլ պը-տի վե-րա-փո-խես»…
Ու սա մատուցում է հոգեցունց լիրիկական զեղումներով, էքսպրեսիայով, անոմալ ժեստերով ու միմիկաներով ու արժանանում հրճվանքի, խինդուծիծաղի ու բիս ծափերի:
Ինչ խոսք՝ ինտելեկտի էվերեստ, ակունք իմաստության:
Ամոթալի, զզվելի, նողկանք ու սրտխառնոց առաջացնող տեսարանից գիտակից ու սթափ մարդկանց մոտ հետևյալ հարցերն են առաջանում.
Բա սա պետության ղեկավարի պահվա՞ծք է, սա արժանի՞ է կոչվել, առավել ևս լինել Հայ ժողովրդի առաջնորդ:
Բա կարե՞լի էր այս անհավասարակշիռ ու հեղհեղուկ կերպարին երկրորդ անգամ վարչապետ, գերագույն գլխավոր հրամանատար կարգել, վստահել պետություն ու ժողովրդի ճակատագիր:
Պատասխանը միանշանակ է. սա մեր խայտառակությունն է, ամոթն է ու խարանը, մեր պատիժն է ու տոտալ ողբերգությունը:
Այս ողորմելի, թերուս-թշվառ-թյուրիմացությունը մի ողջ ազգ ու պետություն է ներկայացնում:
Հայաստանի Հանրապետությունը ղեկավարում է անպատասխանատու, ապիկար ու դիլետանտ բախտախնդիր:
Մի ծայրաստիճան անադեկվատ մարդ, որը ցանկացած պահի կարող է կորցնել ինքնատիրապետումը:
Մարդ, ով ոտքից գլուխ աղետ ու ազգային անվտանգության սպառնալիք է:
Ով պատվեր կատարող-կամակատար, կոլաբորացիոնիստ է:
Ինչ ասեմ. Ողբամ քեզ հայ ժողովուրդ:
Սա է թերևս դեռևս քո ընտրությունը…
Ինչևէ, երեկվա առյուծի կաթ խմած գազանն այսօր, Գավրոշ-Գիքորի կերպարով, կինտոյի փափախը գլխին ժամանեց Մոսկվա:
Խոնարհ, հեզ ու համեստ հարսի պես, այլայլված դեմքով, «չուժոյ-իզգոյի» կարգավիճակով նստած է Կրեմլում:
Պատերազմում պարտության սիմվոլը Հայրենական մեծ պատերազմում հաղթանակած երկիր է ներկայացնում:
Ինքն էլ իր տեղը չի գտնում, չի հարմարվում…
իրեն խորթ է հաղթողի, հաղթանակած պետության ղեկավարի կերպարը:
Դե հիմա…
պետական արարողակարգ է. մի օր է, կձգի կգա, իր հպարտ ու դուխով տեսակով կանցնի իր տեղական հաթաթաներին, գոռգռոց-ճվճվոցներին, էմոցիոնալ սպեկուլյացիաներին ու պարանոյիկ նոպաներով համեմված պաթոսին ու դեմագոգիային:
Դե իսկ մենք վերստին կապրենք ամոթի պահեր, կքննադատենք, կզայրանանք, բայց և կհանդուրժենք կամ կառհամարենք:
Ու այս ամենը կրկին ու կրկին անհետևանք կմնա:
Որվհետև՝ ինքներս այս դառը իրականությունից ու ամոթալի իրավիճակից դուրս գալու, վերջինիս փոխելու պատրաստ չենք…
Անպես որ՝ քոմեդի կինոն շարունակվում է»: