«Փաշինյանն է որոշելու՝ ընդունել և տապալվե՞լ, թե՞ չընդունել ու բացահայտել սեփական վախը»․ Դավիթ Անանյան

ՊԵԿ նախկին նախագահ Դավիթ Անանյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Արման Թաթոյանի բանավեճի հրավերը՝ որպես հանրային վստահության քննություն
Արման Թաթոյանի՝ բաց և ուղիղ բանավեճի հրավերը վարչապետ Նիկոլ Փաշինյանին ոչ թե սովորական քաղաքական քայլ է, այլ՝ հանրային վստահության իրական ստուգում։ Որպես մարդ, ով շատ լավ ճանաչում է երկուսին էլ, նրանց խոսքի, մտածողության և քաղաքական վարքագծի տրամաբանությունը, ինձ համար ակնհայտ է․ վարչապետը խորապես զգում է, որ նման մակարդակի բանավեճին պարզապես չունի բովանդակային ռեսուրս։
Ինչ կլինի, եթե վարչապետը ընդունի հրավերը, և ինչ կլինի, եթե նա կրկին խուսափի
1․ Եթե վարչապետը ընդունի բանավեճի հրավերը
Եթե նա որոշի գալ իրական, ոչ վերահսկվող բանավիճային հարթակ, ապա տեղի կունենա մի քանի կարևոր փաստագրում։
ա) Հանրային ճշմարտության բացահայտում
Նման ձևաչափում հնարավոր չէ թաքնվել խմբագրական ֆիլտրերի, հարցերի ընտրության կամ վերահսկվող հաղորդակցությունից։
Այստեղ անհրաժեշտ են փաստարկներ, ռազմավարական մտածողություն, պատասխանատվություն՝ առանց շրջանցումների։
Այս դաշտում հենց Թաթոյանն ունի ակնհայտ առավելություն․ խորքային իրավական և ինստիտուցիոնալ գիտելիք, փաստաթղթերով խոսող գործելաձև, հստակություն՝ առանց պոպուլիստական շեղումների։
բ) Վարչապետի խոսույթի փուչիկի պայթում
Իշխանության ներկայիս խոսույթը մեծագույն մասով կառուցված է հույզերի, ոչ թե փաստերի վրա։
Բանավեճը այն տեղն է, որտեղ հույզերը կորցնում են պաշտպանիչ իմաստը, և մնում է մերկ ճշմարտությունը։
գ) Քաղաքական պատասխանատվության բախում
Բանավեճում վարչապետը ստիպված է լինելու պատասխանել այն հարցերին, որոնց շուրջ տարիներ շարունակ լռություն է պահպանել․ պարտություն, սխալ որոշումներ, անվտանգային ձախողումներ, արտաքին քաղաքական փակուղի, տարածքային կորուստներ, պետականության համար կործանարար ուղու ընտրություն։
Սա նրան դնում է աննախադեպ ճնշման տակ։
2․ Եթե վարչապետը հրաժարվի կամ «ֆորմալ ընդունի»՝ հղում անելով օրենքին
Վերջին ճեպազրույցում հրավերի ֆորմալ ընդունումը՝ «օրենսդրական գործընթացից կախված» մեկնաբանությամբ, իրականում ընդամենը բանավեճից խուսափելու փափուկ մերժում է։
Եթե նա մերժի կամ շարունակություն տա այս խուսափողական գծին, ապա հետևանքներն առավել խոսուն կլինեն։
ա) Հանրային ընկալումը կդառնա վերջնական՝ նա պարզապես չի կարող բանավիճել
Այսինքն՝ պարզ կդառնա, որ խնդիրը ոչ թե ձևաչափն է, ոչ թե ժամկետը, ոչ թե օրենսդրական նորմերը, այլ մեկ բան՝ բովանդակային վակուումը և ասելիքի բացակայությունը։
Մարդն, ով չունի պատասխան, չի գալիս բանավեճի։ Եվ դա այսօր հասկանալի է հանրությանը՝ ավելի, քան երբևէ։
բ) Վարչապետը կհաստատի հանրության առջև բաց բանավեճի հանդեպ իր վախը
Նա կդառնա առաջին ղեկավարներից մեկը, ով օրենքի մեկնաբանությունը փորձում է ներկայացնել որպես սեփական քաղաքական անկարողության պատրվակ։
գ) Օրակարգի կորուստ և առաջնորդային դիմագծի փլուզում
Բանավեճից խուսափելով՝ վարչապետը այլևս չի կարող վերադառնալ լիարժեք քաղաքական մրցակցային դաշտ։ Առանց բաց բանավեճի նա չի կարող ձևավորել «առաջնորդի կերպար»։ Փաստացի ինքն է զրկում իրեն այն հարթակից, որտեղ կարող էր գոնե փորձել պահպանել այդ դիրքը։
3․ Իմ գնահատականը՝ որպես մարդ, ով երկուսին էլ ճանաչում է
Արման Թաթոյանի հետ բանավեճը Նիկոլ Փաշինյանի համար ոչ միայն անհարմար է, այլև՝ քաղաքականապես վտանգավոր։ Դրա համար էլ նա անելու է ամեն ինչ գործընթացը ձգձգելու, թեման շեղելու, օրենսդրական հղումներով հարցը լղոզելու, կամ ձևականորեն «ընդունելու», բայց իրականում չկատարելու համար։
Սակայն պատճառը հստակ է ու պարզ․ Փաշինյանը շատ լավ հասկանում է, որ բովանդակային դաշտում հաղթելու շանս չունի։ Այստեղ ոչ մի բեմադրություն, ոչ մի պրոպագանդա չի փրկի։
Դրա համար էլ, ինչպես հաճախ ասում են՝ «կապիկը նրա ուսերին է»։ Նա է որոշում՝ ընդունել և տապալվե՞լ, թե՞ չընդունել ու բացահայտել սեփական վախը։
Երկու դեպքում էլ պատասխանատվությունն ամբողջությամբ իր վրա է»։