«Անգամ գերտերություններն ստիպված են հաշվի առնել շրջապատող մեծ ու փոքր շատ հանգամաքներ». Հակոբ Բադալյան

Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Կա այսպիսի մի մտայնություն կամ բանաձև, որ ինքնիշխանությունը կախվածությունն է մի քանի սուբյեկտներից կամ ուժային կենտրոններից: Մի անգամ այդ մասին խոսեց նաև վարչապետ Փաշինյանը:
Ու թվում է, որ այստեղ կա տրամաբանություն՝ եթե դու կախված ես մի քանի կենտրոններից, այլ ոչ թե մեկից, ապա կարող ես նրանց միջև մրցակցությունն օգտագործել և հարկ եղած դեպքում մեկի աջակցությամբ ամուր լինել մյուսի հանդեպ, կամ հակառակը:
Ներեցեք, բայց իմ շատ սուբյեկտիվ գնահատմամբ, դա ինքնիշխանությունը չէ, դա «մանր շուստրիությունն» է, որի խաղը մինչև «կատվի մարագ հասնելն» է, այսինքն՝ մինչեւ այդ մի քանի ուժեղների միջեւ այս կամ այն հարցում ձեւավորվում է ընդհանուր շահ, պայմանավորվածություն, և հետևանքը՝ «մանր շուստրիների» համար լինում է շատ ծանր:
Իսկ մի քանի ուժեղները պայմանավորվելու են հենց միմյանց հետ, այլ ոչ թե իրենցից բազմակի անգամ փոքրերի ու թույլերի: Որովհետև պայմանավորվում ես ուժի հետ, այլ ոչ թե անօգնականության: Անօգնականությանը թելադրում ես պայմաններ, որոնք ուժի հետ պայմանավորվելու միջոց են, մանրադրամ:
Ըստ այդմ, մեկից կախվածությունը մի քանիսից կախվածությամբ փոխարինելը ոչ թե ինքնիշխանության հասնել է, այլ ինքնիշխանություն հասկացության մասին պատկերացումները խեղել, ակամա, կամ էլ զուտ քարոզչական էֆեկտների համար:
Այդ դեպքում հարց կառաջանա, թե ի՞նչ է ինքնիշխանությունը:
Մեծ հաշվով՝ ոչինչ, ֆորմայից բացի: Պետական քաղաքականությունը ինքնիշխանության ֆորման է, որը միշտ հարաբերական է, որովհետև, անգամ գերտերությունները ստիպված են հաշվի առնել շրջապատող մեծ ու փոքր շատ հանգամաքներ:
Ինքնիշխանությունը, բնականաբար դարձյալ իմ սուբյեկտիվ կարծիքով, մտածողական համակարգ է, որն առաջին հերթին կառուցված է սեփական նպատակները, արժեքները ձեւակերպելու, սեփական կյանքը կազմակերպելու կարողության վրա:
Ինքնիշխանության չափումը որակական է, տոկոսային չէ: Ինքնիշխանությունը քո կյանքի կազմակերպման, խնդիրների ախտորոշման, գնահատման, լուծումների մշակման, ներհասարակական, ներպետական հարաբերությունների եւ համակեցության համակարգի մշակման որակն է, ներքին համերաշխության արժեքային և ինստիտուցիոնալ անկյունաքարերը հղկելու կարողությունը:
Երբ այդ ամենը բացակայում է, ինքնիշխանությունը վերածվում է կենացի ու սկսում մատուցվել ամեն պատահած սեղանից, որպես թամադայի իրավունքի առհավատչյա»: