«Երևանը սպունգի նման քաշում է գյուղերի աշխատուժն ու մարդկանց»․ Թաթուլ Հակոբյան

Լրագրող Թաթուլ Հակոբյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Ճանապարհի որ մասից էլ մտնես Երևան, քո դիմաց բարձրանում են երկնաքերեր:
Առաջին հայացքից՝ լավ է, երկիրը կառուցվում է, տնտեսությունը՝ շնչում, մարդիկ տուն կունենան, մարդիկ գործ կունենան:
Լավը լավ կլիներ, եթե նման նորակառույցներ վեր բարձրանային նաև Բերդում, Նոյեմբերյանում, Ճամբարակում, Վարդենիսում, Աշոցքում...
1926 թվականի մարդահամարի տվյալներով Հայաստանն ուներ 881.290 բնակչություն, որից Երևանում ապրում էր 64.613 հոգի, այսինքն՝ մայրաքաղաքում կենտրոնացած էր հանրապետության բնակչության միայն 8 տոկոսը:
Հասկանալի է՝ ինդուստրիալիզացումը իր գործն արել և անում է, բայց եթե այս տեմպերով առաջ գնանք, ապա կունենանք, հազար ներողություն, հիվանդ, մեծ գլխով Երևան և ավելի հիվանդ վտիտ մարմնով Հայաստան:
Դուք չեք պատկերացնի, թե ինչպես է Երևանը սպունգի նման քաշում մեր գյուղերի ու ավանների աշխատուժն ու մարդկանց:
Քանի որ անդադար շրջում եմ Հայաստանում, սարսափով եմ տեսնում օր օրի խորացող վիհը մայրաքաղաքի և շրջանների միջև:
Կասկած չունեմ, որ Երևանում և շրջակայքում է կենտրոնացած Հայաստանի բնակչության երկու երրորդը, իսկ մնացյալ մեկ երրորդը՝ շրջաններում:
Այս անհավասար բաշխվածությունը իր հետ բերում է անհավասար կյանքի պայմաններ:
Քանի դեռ մեջքով չենք շրջվել դեպի գյուղը, այն շարունակվելու է դատարկվել, իսկ վեր խոյացող երկնաքերերի մեջ տեղավորվելու են նաև մարդիկ, ովքեր պիտի սահմաններում հող մշակեին, հավաքեին անտառափեշի ու հանդերի բերքը, կովերին արոտ տանեին»։