«Ցանկացած ոլորտում ցանկացած քայլ պաշտպանվում է «չեղածից լավ է» կարգախոսով»․ Գոռ Մադոյան

Վերլուծաբան Գոռ Մադոյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Երեկ ամբողջ օրը կարդում էի բանակից ազատվելու օրենքի պաշտպաններին ու փորձում հասկանալ պաշտպանողների մոտիվացիան՝ մի կողմ դնելով աղանդի հասած քաղաքական կողմնորոշման նախապաշարումը:
Ի վերջո, այս նախընտրական, էլեկտորատին բավարարող օրենքից, շահում է մարդկանց 3 մեծ խումբ.
Ա. Հարուստները, որոնք այլևս օրենքով ու իրավունքով փող կտան ու կազատվեն առանց գլխացավի:
Բ. Միջին խավը, որը պլանավորման հեռանկար կստանա․ հավաքի փողը տղուդ համար, կհասնի տարիքին, կազատես, կամ ժամանակը գա, վարկ կվերցնես: Ու այդ ամենը երաշխավորված և օրենքով, առանց ռիսկի:
Գ. Պայմանական աղքատները կամ ամենախոցելի խավը, որ իրենք էլ են պաշտպանում: Ընդ որում, առաջին տուժողն էլ են իրենք՝ թե՛ նախորդ, թե՛ հաջորդ պատերազմի ժամանակ, բայց ինչի՞ են պաշտպանում:
Պատասխանը փայլուն բարդ ա՝ իրա պարզության մեջ: Ի տարբերություն ինձ կամ ինձ նմանների, որոնք պետության հույս ու ակնկալիք ունեն, այս խումբը նույնիսկ տեսականորեն չի ակնկալում ադեկվատ պետություն, կամ արդարություն ու հավասարություն: Իրենց հաշվարկը պարզ է՝ ախպեր, մեկ ա էլի մեզ են տանում ու տանելու, մեր վզին ա ջարդվելու, գոնե մի քիչ, թեկուզ չնչին (բայց այդ խմբի համար զգալի) փող լինի, չեղածից լավ ա: Ուշադիր եղեք, ցանկացած ոլորտում ցանկացած քայլ պաշտպանվում ա «չեղածից լավ ա» կարգախոսով՝ սկսած կանգառի դամբարան ձևից մինչև վատ ասֆալտ:
Ու այս ամենը, ցավոք, ոչ մի կապ չունի ո՛չ պետության, ո՛չ արդար հասարակարգի, ո՛չ պրոֆեսիոնալ բանակի հետ: Նույնիսկ օրենք բերողներն են ընդունում, որ դա քանակի մասին է, մարդ չկա, ասում են, գոնե փող հավաքենք ավելի շատ մարդ ընդունենք:
Այնինչ, պրոֆեսիոնալ բանակի հիմքը որակն ա, ոչ թե քանակը, մասնագիտացումն ա, որը քանակի մասին չի, ունակությունների ու ինտելեկտի մասին ա, որակը նշանակում ա նախևառաջ կամավոր մոտիվացիա, հետո բարձր ունակություններ ու ինտելեկտ, դա էլ բարձր վարձատրություն, իսկ բարձր վարձատրություն չկա, ամենալավ ատեստավորվածն էլ 400+ ա ստանալու լավագույն դեպքում, դա նույնիսկ խնդալու թիվ ա ռիսկերի համեմատ:
Ներկայումս, թե՛ պետության, թե՛ բանակի, թե՛ հասարակության խնդիրը, ոչ քանակն ա, ոչ էլ փողը, այլ, կներեք արտահայտությանս, հայտնի անեկդոտը, երբ չգիտես ինչ ես ուզում կրծքեր, թե հեծանիվ, արդյունքում ստանում ես «կրծքերով հեծանիվ»՝ պարտադիր զորակոչ բայց փողով ազատվելու հնարավորությամբ»: