«Պատերազմի ժամանակ մարտիկ էր, կապիտուլյացիայից հետո՝ ծղրտացող»․ Հրայր Կամենդատյան

Տնտեսագետ Հրայր Կամենդատյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Վարչապետը ավտոբուսի ուղևոր չէ։ Նա շարասյան հրամանատարն է՝ թե՛ կյանքի, թե՛ մահվան ճանապարհին։
Երբ գովասանքի կարիք ուներ՝ ինքն էր ասում․ «Ես եմ հրամայել», «ես եմ մարտ վարել», «ես եմ իմ գործի տերն ու պատասխանատուն»։
Իսկ այսօր, երբ իր շարասյան պատճառով զոհվում է հղի կին, նա հանկարծ հիշում է ավտոբուսի ուղևորի մասին։ Այս մարդկանց բարոյական ողնաշարը ճկվում է, երբ զոհի արյունն է փողոցում, բայց ոչ երբ շքանշանն է կրծքավանդակի վրա։
Պատերազմից հետո՝ նույն նա, որ մարտից էր խոսում, ծպտված նստած էր բունկերում՝ ծղրտում էր թաքուն և խուսափում ժողովրդի աչքից։
Նա կարմիր գորգ էր փռում կապիտուլյացիայի թղթի տակ, իսկ հիմա էլ սպիտակ ձեռնոց է հագնում՝ պատասխանատվությունից խուսափելու համար։
«Ղեկավարը իր սարսափներով չէ, այլ իր պահվածքով է առաջնորդ», ասում էր գեներալ Անդրանիկը։
Իսկ մեր ժողովրդական ասացվածքը հիշեցնում է՝
«Ճակատից է ղեկավարը ճանաչվում, ոչ թե ստվերից»։
Մի՞թե մենք չտեսանք՝ ոնց էր իր իսկ ներկայությամբ արագությունը գերազանցող շարասյան անդամներին երբեք չէին պատժում։ Ով է տեսել, որ վարչապետի մեքենան կանգնեցվի, ստուգվի, կամ անգամ լուսացույցին ենթարկվի։ Իսկ այսօր վարչապետը ձևացնում է, թե ոչինչ չգիտեր, թե ուղևոր էր…
Ուղևորն այն է, ում տանում են, իսկ առաջնորդն այն է, ով կարգավորում է ընթացքը։
Ասում են՝ ղեկի մոտ չես, ուրեմն մեղավոր չես։ Բայց մի՛ մոռացեք՝ այս շարասյան ղեկը հենց նա է։ Քաղաքական պատասխանատվությունը ուղիղ նրանն է։
Իսկ եթե նա մերժում է դա, ուրեմն՝ պետք է հրաժարվի նաև «մարտ վարելու» իր ողջ միֆից։
Մենք չենք կարող մոռանալ, թե ինչպես էր նա փախչում իր ժողովրդից՝ բունկերներում ծվարած, երբ հողերը հանձնված էին։
Այսօր էլ նույն ոգով է փախչում խղճի, արդարության ու օրենքի առաջ։
Պատերազմի ժամանակ մարտիկ էր, կապիտուլյացիայից հետո՝ ծղրտացող, իսկ խաղաղ ժամանակ՝ ուղևոր։ Բայց զոհված կնոջ հոգին գիտի ճշմարտությունը։
Արդեն ուշ է․
Այս ազգը այս ուղևորին այլևս չպետք է թողնի ղեկին»։