«Ուսուցիչների կամավոր ատեստավորման հակառակ կողմը». Մհեր Հակոբյան

Ռազմական հարցերով վերլուծաբան Մհեր Հակոբյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Ուսուցիչների կամավոր ատեստավորման հակառակ կողմը...
Կամավոր ատեստավորման վերաբերյալ տարբեր են ուսուցիչների մոտեցումները։ Մի մասի կարծիքով ատեստավորման մասնակցել՝ նշանակում է կասկածի տակ դնել ուսուցչի գիտելիքները, տարիների վաստակը և որակավորումը, որը տրվել է նրան բուհի կողմից։ Մյուս մասը (ես էլ) կարծում է, որ այն տալիս է հնավարություն ժամանակ առ ժամանակ վերանայելու մասնագիտական զինանոցը՝ զուգահեռ բարձրացնելով աշխատավարձը։ ԲԱՅՑ...։ Սա երևույթի միայն արտաքին կողմն է։ Կարևորը ատեստավորման հակառակ կողմն է։ Իսկ հակառակ կողմից երեկ ինձ համար ակնհայտ դարձավ հետևյալը.
*Ատեստավորումը հաղթահարելը կամ չհաղթահարելը պայմանավորված չէ միայն ուսուցչի գիտելիքներով,
*Շատ մեծ և որոշիչ դեր ունի թեստի «տրամադրվածությունը»։ Ընդ որում, թեստի«տրամադրվածություն» ասելով, բոլորովին նկատի չունեմ բովանդակությունն ու վիճահարույց հարցերը,
*Ուսուցչի դեմ է աշխատում գնահատման սիստեմը, որը կիրառվում է ատեստավորման ժամանակ։ Օրինակ, տրվում է հարց, որի ճիշտ պատասխանները 4-ն են, դու ճիշտ ես նշում 3 և քանի որ 4-րդը կամ չես նշել կամ սխալ ես նշել, քեզ տրվում է 0 միավոր։ Այսինքն, կոպիտ ասած, գնահատման այս համակարգը քեզ ասում է՝ հարգելի ուսուցիչ, քո չիմացած մեկ պնդումն արժեզրկում է քո իմացած այն 3 պնդումները։ Արդյունքում ուսուցիչը ավելի շատ իմանալով, քան թե չիմանալով, վաստակում է մի շարք 0 միավորներ և լավագույն դեպքում մի կերպ է հաղթահարում ատեստացիան, վատագույն դեպքում՝ դուրս է գալիս՝ որպես չհաղթահարած, ինչպես երեկ եղավ շատ մեծ թվով դասվարների հետ։ Այսինքն թեստի բովանդակությունն իրականում անհաղթահարելի չէ, պարզապես գնահատման համակարգն է ուսուցչի դեմ աշխատում,
*Ատեստացիային մասնակցելը իրականում հոգեբանորեն անդուր պրոցես է։ Իսկ այդ անդուրությունը պայմանավորված է մեր հասարակության անառողջ գնահատականներով։ Ուսուցիչների մեծ մասը պարզապես խուսափում է մասնակցել ատեստացիային, որովհետև հոգեբանորեն պատրաստ չէ վատ արդյունքի դեպքում հանրույթի տված գնահատականներին։ Այսինքն, բացի նրանից, որ իրեն սպասվում է որոշ ժամանակ պատրաստվելը՝ մասնագիտական շատ հարցեր վերանայելով, իրեն սկսում է հուզել չանցնելու դեպքում մարդկանց կարծիքը։ Սա է պատճառը, որ շատերը պարզապես չեն մասնակցում, շատերն էլ մասնակցելու պարագայում գաղտնի են պահում։ Փոքր տոկոսն է, որ բարձր ասում է, որ պատրաստվում է մասնակցել՝ չկարևորելով հետագա ռեակցիաները (օրինակ՝ ես)։ Բայց ինչու պիտի լինի այսպես և այսքան անառողջ։ Բանը հասել է նրան, որ անգամ միջառարկայական համեմատություններ են արվում։ Տևական ժամանակ է՝ լսում եմ՝ դե տարրական մանկավարժությունն ու մեթոդիկան հեշտ է, չես համեմատի Х առարկայի հետ։ Իսկ երեկ այդ «հեշտ» մասնագիտությունից մեծ թվով ուսուցիչներ չհաղթահարեցին ատեստացիան։ Իհարկե, սրանք հարցեր են, որոնց չպետք է ուշադրություն դարձնի ատեստավորման պատրաստվող ուսուցիչը, բայց, ցավոք, մեր հասարակությունը պարտադրում է ուշադրություն դարձնել,
*Մասնագիտական տեսանկյունից ատեստավորումը միանշանակ դրական երևույթ է։ Այն «ստիպում է» մշտապես բացել մասնագիտական գրականություն, սովորել, զարգանալ, արդյունքից հետո էլ թեստի բովանդակության մեջ տեսնել քո թույլ և ուժեղ կողմերը։
*ԻՆՉ ԿՑԱՆԿԱՆԱՅԻ, ՈՐ ՓՈԽՎԵՐ.
1. Գնահատման համակարգը,
2. Թեստի անհամապատասխանությունն ուղեցույցին,
3. Տեխնիկական խնդիրները»։