Ուրբաթ, 29 նոյեմբերի, 2024 թ.
|
Ստեփանակերտում`   0 °C

«Վերջին շրջանում հաճախ եմ ականատես լինում աղջկական «ռազբորկաների»»․ Հակոբ Բադալյան

«Վերջին շրջանում հաճախ եմ ականատես լինում աղջկական «ռազբորկաների»»․ Հակոբ Բադալյան
77
Երեկ, 23:12

Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «16-ամյա աղջիկը հիվանդանոցում ասում է, որ քթի կոտրվածք է ստացել ընկերուհու հարվածից, երբ սքեյթ-պարկում ինչ-որ հարաբերություններ են պարզել:

Ես բոլորովին հակված չեմ առանձին ինչ-որ պատմություններից մեծ աղմուկ հանել և դրանք վերագրել ընդհանուր մթնոլորտի, որովհետև առանձին միջադեպեր լինում են ամենուր և բոլոր ժամանակներում:

Բայց, աղջկական «ռազբորկաների» վերջին շրջանում ականատես եմ լինում հաճախ: Դե խոսքը ծեծկռտուքի մասին չէ, բայց պարզապես անցնելիս լսելով խոսակցությունները, միայն արտաքին տեսքից ու ձայնի ելևէջից կհասկանաս, որ խումբը տղաների չէ:

Ընդ որում, ամենամտահոգիչներից մեկն այն է, որ բացարձակապես չեն կաշկանդվում անցորդներից, շենքի բակ է՝ բնակիչներից, իրենցից մեծերից կամ փոքրերից:

Տեղի է ունենում հասարակական մշակույթի վայրենացում:

Դե, արդեն տղայական միջավայրերի մասին խոսելս, թերևս, ընդհանրապես ավելորդ է:

Իսկ այդ ընթացքում, պետական բարձր մակարդակով՝ կառավարության նիստում քննարկվում է մայթերի «պետական» կամ «ապապետական» լինելու հարցը, երբ դա պարզապես պետք է գտնվեր ՏԻՄ-երի տիրույթում, իսկ կառավարության նիստում պետք է քննարկվեր հասարակական մշակույթի ախտահարման հարցը, դրա դեմ գործուն պայքարի հարցը:

Բայց, այդտեղ իհարկե կա մի նրբություն: Այդ թեման մի քիչ անհարթ թեմա է՝ լեզվական ճկունությամբ խաղարկումների ենթարկելու համար: Դրա վրա հնարավոր չէ կառուցել այնպիսի օրինակներ, ինչպիսին հնարավոր է, ասենք, ավտոլվացման կետերի կամ այլ օրինակների կիրառումով:

Այդ թեման քարոզչական արդյունք քամելու համար նպաստավոր չէ:

Ավելին, այստեղ կա մեկ այլ վտանգ: Այդ թեմայի շրջանակում գուցե հարկ լինի շոշափել արժեքներ, որոնք՝ «օ սարսափ»՝ կհամարվեն ազգային, ավանդական, պահպանողական: Իսկ այդ պարագայում ի՞նչ կմտածի գլոբալիստական աշխարհը:

Հետևաբար, այդ առնչությամբ ավելի շահեկան է վերացական խոսակցություն կրթության կարևորության մասին: Ընդ որում, այդ խոսակցության հիմքում էլ հենց գլոբալիստական, ձախ-ուլտրալիբերալ, որտեղ կրթությունը ոչ թե խորքային արժեքների հասու լինելու միջոց է՝ բնականաբար մասնագիտական հմտությանը զուգահեռ, այլ պարզապես կյանքը վայելելու համար գրպանային բավարար պարունակություն ապահովելու:

Այլ կերպ ասած, կրթության գաղափարի արժեքայինը ենթարկվում է բացարձակ նյութականացման, կտրվելով կրթվող անձի էթնո-մշակութային, սոցիալ-հոգեբանական, ավանդութ-արժեքային միջավայրից:

Ես բոլորովին չեմ «տառապում» դավադրապաշտությամբ, բոլորովին, ավելին՝ անհեթեթ եմ համարում պայքարը գլոբալ աշխարհի դեմ: Աշխարհը գլոբալ է ու դրանից ոչ թե պետք է վախենալ, դա ոչ թե դիտարկել վտանգ, այլ իրողություն՝ անշրջելի իրողություն, ու նաև հնարավորություն: Վտանգը գլոբալ աշխպարհը չէ, այլ այն, որ այդ աշխարհում դու հայտնվում ես անարմատ կարգավիճակում: Այդ ժամանակը աշխարհը քեզ կուլ է տալու, ու «մեղավորը» դրա համար աշխարհը չէ, այլ դու, որ անկարող ես եղել արդիականանալ հենց քո ինքնության վրա, այլ ոչ թե քո ինքնությունը կասկածի տակ դնելով կամ նսեմացնելով:

Որովհետև այդ պարագայում արդիականությունը շփոթում ես վայրենիության հետ: Մենք հայտնվել ենք այդ շփոթության շեմին, եթե ոչ՝ մեջ:

Դա անելանելի չէ, պարզապես պահանջում է սեփական ինքնությունը ոչ թե բեռ, այլ հիմք դիտարկելու մտածողության ազատություն և կամքի՝ ինքնիշխանություն»:

Աղբյուրը`   Հակոբ Բադալյան