«Դրա համար էլ կրթությունը պարտադի՛ր է, ոչ թե նորաձև». Աննա Կոստանյան

Հայաստանի կրթական համակարգը «երերույքում» է, ճիշտ նույն վիճակում, ինչ հենց պետությունն է։ «Կրթվելու» կոչեր ու արշավներ են անում մարդիկ, ովքեր իրե՛նք կրթվելու կարիք ունեն բավականին հասուն տարիքում. կրթությունը տարիք չի հարցնում, իհարկե, ինձ համար այն երբեք չավարտվող գործընթաց է, քանի որ դպրոցից սկսած մինչ օրս մշտապես մասնակցել ու մասնակցում եմ բոլոր հնարավոր, անհրաժեշտ, նորարարական կրթական ծրագրերին՝ անկախ տարիքիցս, ու երեխաներիս էլ խրախուսում եմ մշտապես հետևել շարունակաբար կրթվելու օրինակին՝ հնարավորություններիս սահմաններում ստեղծելով պայմաններ, որ բազայինից բացի հարակից այլ գիտելիքներ ու հմտություններ ձեռքբերեն։
Բայց... Ցանկացած ասպարեզում դրական փոփոխության միտում ստեղծում են role-model-ները, մարդիկ, ովքեր ունենալով համապատասխան կրթական ցենզ ու հաջողված փորձ՝ կարող են իրենք իրենց «իրավունք» վերապահել զբաղվել հանրության լայն շերտերի կրթությամբ ու «վերադաստիարակությամբ»՝ մտահորիզոնն ու աշխարհայացը վերափոխելով և ընդլայնելով։ Այսօրվա ողբերգական իրականությունն այն է, որ այդ role-model-ի «առաքելությունն» իր վրա ստանձնել են մարդիկ, ովքեր շատ մեղմ ասած կիլոմետրերով հեռու են կրթական բարձր կամ միջին մակարդակից անգամ, իսկ դրական փորձ ունենալուց՝ առավել ևս։ Չունենալով ամենատարրական անհրաժեշտ արժեքային համակարգն անգամ հանդգնում են հանրության հասուն հատվածին, էլ չեմ ասում մատղաշ սերնդին, իրենց ձախողված օրինակով կրթել՝ մարդու կյանքում ամենաառանցքային «ներդրումը» սարքելով
«fashion»։ Եվ ի՞նչ ենք մենք սպասում մեր պետության հանրակրթական օջախների սաներից, իհարկե դիլետանտություն, համատարած հայհոյանք՝ մեծից փոքր, ուսուցչից ծնող ու հասարակ աշխատավոր։
Կրթությունը պարտադի՛ր է, ոչ թե նորաձև, կրթելու բարձր առաքելությունն ստանձնելուց առաջ հայելու դիմաց կանգնեք ու անկեղծ գտնվեք ինքներդ ձեր հանդեպ՝ արդյոք այն մեկն եք, ով իրավունք ունի ԱԺ ամբիոնից (և ոչ միայն) հնչեցված նողկալի բառերից հետո այլևս երևալ հանրության աչքին ու զոռով կրթական թոզ փչել մարդկանց դեմքին։
Գալով Մերձավանի դպրոցի մեծ աղմուկին պիտի ասեմ, որ իսկապես ցավ եմ ապրում, սակայն ոչ թե ուսուցչի համար, ով պարզվում է արդեն «մեծ» աջակցություն ունի իշխանական պրոպագանդիստ, հակառուս, սակայն բացարձակ ռուսախոս սազանդարից, այլ հենց այն խեղճուկրակ երեխաների համար, ովքեր բոլորովին մեղավոր չեն, որ ծնվել են անկիրթ ծնողներից և դաստիարակվում են ոչ կոմպետենտ «դասատուների» կողմից, ովքեր իրենց՝ ուսուցչի բարձր առաքելության հարցում բացարձակ ձախողել են։ Հույս ունեմ, որ մանկահասակ ու պատանի աշակերտները, որ այս մեկուկես օրվա ընթացքում հանիրավի արժանացան կրթականապես ծախողված հանրության պարսավանքին, ի վերջո կփրկվեն ու կգտնեն իրենց կյանքի իրական, դրական ու պիտանի արժեքները, հույս ունեմ, քանզի դեռ փոքր են և հնարավորություն ունեն ուղղվելու, բայց այ հանրության հարցում շատ վատատես եմ. այս մարդիկ՝ լինելով միևնույն հասարակության մաս, հահոյում են իրենց իսկ կողմից հավաքական առումով դաստիարակված այդ անմեղ երեխաներին, բայց չեն հիշում, որ հենց իրենք այս մեծ ձախողման մեջ իրենց մասնաբաժինն ունեն՝ որպես հասարակության անդամ»: