«Հայկական քաղաքական դաշտում արևմտամետ գործիչների համար իսկական տոն է». Հրանտ Բագրատյան
123
Այսօր, 13:36
ՀՀ նախկին վարչապետ Հրանտ Բագրատյանի գրառումը. «Երկրի վերջը (շարոնակություն) Թվում էր թե գոնե այդքանից հետո Սյունիքով միջանցքի մասին խոսակցություններն ու հայտարարաությունները պետք է դադարեն։ Բայց Ալիևը, իսկ ապա նրան ձայնակցող Թուրքիան սկսեցին պարբերարաբար հայտարարություններ անել առ այն, որ ՀՀ հետ խաղաղության պայմանագիր կստորագրվի միայն այն դեպքում, եթե Հայաստանը մի քանի պայմաններ կատարի։ Դրանցից ամենակարևորը Սյունիքով միջանցքն է արևելյան Ադրբեջանի և Նախիջևանի միջև։ Այստեղ արդեն, վատ բան կանխազգալով, Իրանը սկսեց հակամիջանցքային հայտարարություններ անել։ Հայ-ադրբեջանական շուտափույթ խաղաղության պայմանագիր ստորագրելուն լծվեցին ԱՄՆ-ն ու ԵՄ-ն։ Հանկարծ սրանք «նկատեցին», որ պայմանագրի ստորագրմանը խանգարում է Ադրբեջանի համար միջանցքի բացակայությունը։ Ամեն ինչ սկսվեց National Interest-ում ոչ անհայտ Բլանկի հոդվածով։ Սա ասաց, որ այդ միջանցքը պետք է Արևմուտքին, ու ոչ Բաքվին կամ Անկարային։ Այդ միջանցքի շնորհիվ, հայերի հաշվին, Արևմուտքը (ՆԱՏՕ, ԱՄՆ, ԵՄ) հնարավորություն է ստանում կապել Թուրքիային Ադրբեջանի ու Կենտրոնական Ասիայի թյուրքական պետությունների հետ։ Եվ այս միավորումը պետք է ուղղել Հյուսիսում ՌԴ-ի, հարավում՝ Իրանի և Արևելքում Չինաստանի դեմ։ Մի երկու անգամ նույնիսկ հայտարարեցին, որ այդ միջանցքը պետք է Չինաստանի «Մետաքսի ճանապարհ» ծրագիրն իրականացնելու համար։ Կարծես թե Արևմուտքն ու Թուրքիան գժվում էին Չինաստանի տնտեսական աճին նոր թափ հաղորդելու համար։ Վերջինս խոհեմաբար լռում էր։ Իրենց հայտնի սցենար էր. ճիշտ այնպես, ինչպես Ուկրաինայի ձեռքերով պատերազմում են Ռուսաստանի դեմ։ Բլանկին հաջորդեցին ԵՄ հայտարարությունները խաղաղության միջանցքի մասին։ ԱՄՆ պետքարտուղար Է.Բլինկենի տեղակալ Օ՛Բրայանն ուղղակիորեն հայտարարեց. «ԱՄՆ-ն երազում է այդ միջանցքի մասին»։ Եվ այսպես, ՌԴ համար «անխափան» հայկական կողմից «անընդունելի» ճանապարհն աստիճանաբար դարձավ թուրանա-նատոյական միջանցք։ Հայկական քաղաքական դաշտում արևմտամետ (նրանք դա չեն թաքցնում) գործիչների համար (Ն.Փաշինյան, Ա.Միրզոյան, Ա.Սիմոնյան, Վ.Ալեքսանյան, Մ. Սաֆարյան, Վ.Խաչատուրյան, Հ. Խուրշուդյան, Ա.Զ.Սարգսյան, Տ.Խզմալյան, Ա.Բաբաջանյան և այլն) իսկական տոն է։ Վերջապես հնարավորություն է ստեղծվել «պատժել» Ռուսաստանին, Իրանին, ՀՀ տարածքները զիջելու հաշվին բարեկամանալ Ադրբեջանի ու Թուրքիայի հետ։ Իհարկե, այդ ամենը ներկայացվում է իբրև պատմական, «իրական» Հայաստանի կայացման հաղթանակ։ Երբեմն սրանցից ոմանց մոտ խիղճն արթնանում է։ Օրինակ, Թուրքիայում ԱՄՆ դեսպան Թ. Բալոքի 100 տարով Հայաստանի տարածքով անցնող ճանապարը վարձակալելու մասին Նախագահ Դ.Տրամպի հայտարարաությունից հետո, Տ.Խզմալյանի մոտ հայրենասիրությունն «արթնացավ»։ Նա ենթադրեց, թե ԱՄՆ Նախագահի սեղանին սխալ թղթեր են դրել։ Բայց շուտով ամեն ինչ մոռացվեց, և իշխանամետ արևմտականները շարունակեցին «կայացնել» «իրական» Հայաստանի տեսլականը։ Որոշ սթափ մտածող քաղաքական գործիչների դիտողություններն առ այն, որ տղաներ խաղում եք ՀՀ ինքնիշխանության հետ, երկիր եք հանձնում, Սահմանադրություն եք արհամարհում, որակվեցին իբրև ռուսամետություն։ Այո, Հայաստանում հիմա այդպես է. եթե դեմ ես թուրանական միջանցքին, ուրեմն ռուսամետ ես։ Եթե դեմ ես հայ-իրանական անխոչընդոտ ճանապարհին, ուրեմն չես հասկացել «իրական» Հայաստանի պատկերը»:
