«Կամ թողնում ենք նվեր մեր ողջ ժառանգությունը, կամ սկսում ենք գործ անել». Կարինե Փանոսյան

Բնապահպան, հասարակական գործիչ Կարինե Փանոսյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Մեր պարտությունները միայն տարածքի ու հեղինակության կորստով չեն սահմանափակվում։ Մենք ավելի կարևոր բան ենք կորցնում՝ պատմության մեջ մեր դերի, անվան ու ազգային արժեքների նկատմամբ հեղինակային իրավունքները։
Տարիներ շարունակ ինձ նման, ու ինձնից խելացի, նվիրված մարդիկ փորձել են լավ բաներ անել՝ փառատոններ, ազգային տոների վերականգնում և այլն, ու պետության աջակցությունը սիմվոլիկ է եղել, կամ առհասարակ չի եղել։ Գիտությունը եղել է վերջին պլանում, գիտնականներից ոմանք էլ իրենց հետազոտությունները ներքնակի տակ են պահել՝ հանրության համար անհասանելի։ Ազգային արժեքները, որոնց վրա պետք է բրենդավորվեր Հայաստանը՝ մնացել են օրակարգից դուրս, ու տոներն ու փառատոնները փոխարինվել են սգո օրերով, լաց ու կոծով, ու լայն հասարակության կողմից երբեմն քննադատվել, թե դրա ժամանակը չէ, ավելորդ փողեր են ծախսվում։
Այդպես, հարևան Վրաստանն, առանց հնագիտական ապացույցների, ընդամենը մի թթված կորիզով, ինչը պատահականության արդյունք է ավելի, քան ապացույց, յուրացրեց գինու հնագույն երկրի պատիվը, մեր՝ հնագույն մառանների արտիֆակտը մնաց թեմայից դուրս, պազիլիկի հայկական լինելը ոչ մի գորգագործ վարպետի մոտ աշխարհում կասկած չառաջացրեց, իսկ թուրքերը յուրացրեցին գորգի թեման, ու այն ամենը, ինչը մեր պապերն ու տատերն արարել են կորուսյալ հայրենիքի տարածքում, ադրբեջանի մասին չասեմ՝ լավ գիտեք։
Հիմա մենք ունենք երկու ուղղություն, կամ թողնում ենք նվեր մեր ողջ ժառանգությունը, ու այսուհետ՝ մի ողջ հավերժություն մուրացիկի պես լացում անցյալի կորուստների մասին, իսկ ոչ ոք մեզ կոյուղու թափոնի տեղ չի դնում, որովհետև լացկաններին չեն սիրում, որովհետև ունեցածն ապացույցներով են ներկայացնում, կամ սկսում ենք գործ անել, ու ԳԻՏԱԿԱՆՈՐԵՆ ապացուցել մեր ժառանգության հայկականությունը, դրանք ներարկել ազգի բոլոր բջիջավորների մեջ՝ մարդուց սկսած, մինչև խոտ ու խոտակեր կենդանի, ու սկսում ենք մեր հաղթանակների շարքը բարոյական դաշտում։
Ես արդեն անում եմ անելիքս, ու ավելի եմ զարգացնելու։ Իսկ եթե դու նախընտրում ես լացել՝ հեռացիր իմ երկրից, ու լացիր մի ուրիշ տեղ, Աշխարհում չորացած հող շատ կա, գուցե ծաղկեցնես մի ծառի բողբոջ»։