«Գյումրիում տեղի ունեցողը քաղաքական տապալման դասական օրինակ է»․ Արման Բաբաջանյան
218
Երեկ, 17:00
ԱԺ նախկին պատգամավոր Արման Բաբաջանյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Այն, ինչ տեղի է ունենում Գյումրիում, քաղաքական տապալման դասական օրինակ է։ Տապալում ոչ միայն կառավարման, այլ՝ պատասխանատվության, սկզբունքայնության և քաղաքական կարգապահության։ Երբ քո իսկ ընտրած օրենքների ու արժեքների շրջանակում չես գործում, պարտավոր ես ընդունել հետևանքները։ Իշխող կուսակցությունը տարիներով խոսել է թալանի, անպատժելիության, քրեաօլիգարխիայի դեմ պայքարի մասին։ Բայց երբ գործը հասել է կոնկրետ պատասխանատվության, իրական գործողությունների փոխարեն դրսևորվել է անզորություն, երբեմն՝ միտումնավոր անտեսում։ Երբ Վարդան Ղուկասյանի պես գործիչներ կրկին հայտնվում են իշխանության, դա միաժամանակ քաղաքական հաշվետվողականության լիարժեք կաթված է։ Պնդումները, թե նախկին քրեական գործիչների քաղաքական վերականգնումը «նեղ տեղային» խնդիր է կամ «քաղաքի յուրահատկությունների» արդյունք, պարզապես ծածկոց են սեփական թերացման համար։ Սա քաղաքականության մեջ սիմպտոմ չէ, այլ՝ ուղիղ հետևանք։ ՔՊ Գյումրիի քաղաքապետի թեկնածուն Վարդան Ղուկասյանին դարձրել է մրցակից, հետևաբար՝ լեգիտիմ խաղացող։ Երբ ամբողջ քարոզարշավը կառուցվում է «ձայնը տվեք մեզ, որ Վարդանիկը չվերադառնա» պարզունակ մանիպուլյացիայի վրա, ստացվում է հակառակը՝ հենց այդպես էլ նա վերադառնում է։ ՀՀԿ-ի և նրա հին գծի ներկայացուցիչների պահվածքն այս պարագայում ոչ թե չեզոքություն է, այլ՝ վախկոտություն։ Այս մարդիկ՝ ժամանակին ամբողջ պետական ապարատն իրենց ձեռքում պահած, Գյումրիում տարիներով հովանավորել են հենց այն նույն համակարգը, որը այսօր փորձում են «փրկիչ» ներկայացնել Նիկոլից ազատվելու համար։ Մարդը, ով կերտել է համակարգը, չի կարող «փրկել» դրանից։ Քաղաքականությունը պատասխանատվություն է, ոչ թե փորձերի և սխալների անվերջ շարան։ Եթե դու իշխանություն ես եղել այս երկրում երկու տասնամյակ, պետք է լռել ու պատասխան տալ, այլ ոչ թե ներկայանալ որպես միակ այլընտրանք։ Եթե այսօր Վարդան Ղուկասյանը հավակնում է քաղաքապետ դառնալ, դրա ուղիղ պատասխանատուն 2000–2018 թ․ տիրապետող քաղաքական համակարգն է, որը ոչ միայն հանդուրժել, այլև խրախուսել է նման կառավարման մոդելը։ Նայենք միջազգային փորձին։ Գերմանիայում քրեական անցյալ ունեցող կամ կոռուպցիոն կասկածի մեջ հայտնված թեկնածուները՝ անկախ կուսակցական պատկանելիությունից, ընտրություններին մասնակցելու հնարավորություն չեն ունենում։ Հոլանդիայում համայնքային ընտրությունների մակարդակով քաղաքական ուժերը հրապարակային հայտարարությամբ հրաժարվում են ցանկացած գործակցությունից նման անձանց հետ։ Նույնը՝ սկանդինավյան մոդելներում։ Քաղաքական հիգիենան դարձել է կառավարման հիմնական ցուցիչը։ Հայաստանում դա մինչ օրս ձևական ցանկություն է՝ առանց քաղաքական կամքի։ Այնպես որ, պատասխանատվությունը չի կարելի հավասարապես բաշխել։ Ոչ էլ կարելի է դարձնել ընդհանրական հասարակագիտական քննարկման առարկա։ Քաղաքական գործիչն իր խոսքի տերն է կամ՝ տապալված գործիչ։ Ու երբ ընտրություններից հետո ասում ես՝ «ժողովուրդն է որոշել», դու պարզապես խոստովանում ես, որ ոչինչ չես կարողանում անել։ Այդ դեպքում ինչո՞ւ ես շարունակում մասնակցել քաղաքականությանը։ Գյումրին քաղաքական հաշվարկների զոհ չէ։ Գյումրին միակ քաղաքն է, որ ասում է՝ մենք շատ լավ հիշում ենք բոլորին։ Ով իբր փրկիչ է գալիս, բայց լուռ է եղել տարիներ շարունակ, նույնքան վտանգավոր է, որքան բացահայտ վնասողը։ Եվ եթե այս ընտրությունը մեզ դաս չլինի, հաջորդը պարզապես կարող է լինել պատմական վթար՝ պետականության ողնաշարը կոտրող»։
