«Լիքը համերգասրահն «անհոգ վերաբերմունքի» ապացույց չէ»․ Արման Աբովյան

ԱԺ նախկին պատգամավոր Արման Աբովյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Վերջին շրջանում հաճախ կարելի է լսել այն կարծիքը, թե իբր համերգների, փառատոների ու զանգվածային միջոցառումների այցելուների թիվը ցույց է տալիս, թե ինչ տրամադրություններ կան հայ հասարակության մեջ։ Ասում են՝ եթե մարդիկ գնում են համերգների, ուրեմն «մոռացել են խնդիրները», «հաշտվել են իրականության հետ», կամ էլ «չեն մտածում երկրի ապագայի մասին»։
Սա մեծ սխալ է ու խեղաթյուրված պատկեր, որը ներկայիս իշխանությունը փորձում էր ներկայացնել, որպես մի երևույթ, համաձայն որի մարդիկ թքաց ունեն իրենց Երկրի ճակատագրի վրա և ցանկանում են միայն ուտել-խմել-զվարճանալ։
Գտնում են նույնիսկ մարդիկ, որոնք սա փորձում են կապիտալիզացնել քաղաքական օրակարգերի մեջ, իբր մարդիկ վերջնականապես անասնացել են և ընդունել են երկրի ստորացման, նսեմացման և ի վերջո ոչնչացման գաղափարը ադրբեջանամետ «իրական Հայաստանի» գաղափարի ներքո։
Բայց սոցիալական հոգեբանությունը ուսումնասիրող յուրաքանչյուր մասնագետ կփաստի, որ դա այդպես չէ։
Հայ հասարակությունը այսօր ապրում է ծանր ու ցավոտ ժամանակներում։ Մարդիկ խորապես անհանգստացած են երկրի վիճակով, քաղաքական գործընթացներով, սոցիալ-տնտեսական դժվարություններով։ Կորստի ցավը , արժանապատվության վերականգման անհրաժեշտությունը և ի վերջո Արցախը մոռացված չէն։ Հազարավոր ընտանիքների համար այս ցավը ամենօրյա հուշ է, անջնջելի վերք։
Բայց պետք է տարբերել հասարակական տրամադրությունները և սոցիալական կյանքը։ Մարդը կարող է գնալ համերգ, լսել երաժշտություն, մի քանի ժամ անցկացնել ընկերների հետ։ Բայց դա չի նշանակում, թե նրան անտարբեր է այն, ինչ տեղի է ունենում երկրում։ Մշակույթը, երաժշտությունը, արվեստը միշտ եղել են այն ուժը, որով մարդը հաղթահարել է ամենածանր կացությունները։ Երբեմն համերգ գնալը պարզապես նշանակում է՝ հավաքել ուժերը, շունչ քաշել ու շարունակել ապրել այս բարոյահոգեբանական մղձավանջի մեջ։
Ամենևին ճիշտ չէ պատկերացնել, թե լիքը համերգասրահը «հիշողության պակասի» կամ «անհոգ վերաբերմունքի» ապացույց է։ Ժողովրդի ցավը չի մարում համերգի վերջին նոտայի հետ։ Այն շարունակում է ապրել ներսում, արտահայտվել խոսքերում, հասարակական քննարկումներում, քաղաքական պայքարում։
Ուստի, եթե ուզում ենք հասկանալ, թե իրականում ինչ է զգում և մտածում հայը, պետք է նայենք խորքին՝ անհանգստությանը, մտահոգությանը, հիշողությանը և արդարության պահանջին, որը ակնհայտորեն գերակայում է հասարակական տրամադրություններում։
Մարդիկ չեն մոռացել ոչինչ»։