«Նրա խոսքը քաղաքական շահի սպասարկում է, ոչ թե՝ բարոյական արժեքների»․ Հրայր Կամենդատյան

Տնտեսագետ Հրայր Կամենդատյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Հայհոյանքով «վճռականությունը» իրականում թաքցնում է վտանգավոր զիջումները։
Հայաստանի խորհրդարանում կիրառված սեռական հայհոյանքը ոչ միայն անընդունելի է քաղաքական էթիկայի տեսակետից, այլ նաև վտանգավոր ուղերձ է ամբողջ հասարակությանը։ Երբ ղեկավարն այդ բառապաշարը ներկայացնում է որպես «անսասան վճռականություն», իրականում տեղի է ունենում վտանգավոր մանիպուլյացիա․
Բոլորիս ուշադրությունը շեղվում է ճակատագրական խնդիրներից՝ տարածքային զիջումներից, անվտանգային սպառնալիքներից ու սոցիալական ճգնաժամից։
Հանրությանը ներկայացվում է կեղծ պատկեր, թե հայհոյելը հավասար է ուժին, իսկ վաղվա զիջումները կարող են ներկայացվել որպես «քաղաքական քաջություն»։
Պետական ինստիտուտները թուլացվում են, որովհետև ազգային որոշումները փոխարինվում են ցածրակարգ գոռգոռոցներով։
Նման վարքը դատապարտելի է։ Այն ցույց է տալիս, որ իշխանությունը պատրաստվում է հանրությանը ներկայացնել ամենածանր որոշումները ոչ թե բաց քննարկման ու հաշվետվողականության ճանապարհով, այլ աղմուկի ու մոլորության մեջ։
Ժողովուրդը արժանի է ուժեղ առաջնորդության, ոչ թե հայհոյախառն թատերական ներկայացման։
Չմոռանանք, որ նույն անձը եկեղեցու դեմ ինչ որ հավաք էր նախաձեռնել։
Եթե որևէ քաղաքական գործիչ խորհրդարանում հայհոյում է՝ դոմփելու կամ այլ անպարկեշտ բառապաշար օգտագործելով, ապա նա բարոյապես ամենաքիչը իրավունք ունի հանդես գալու «հոգևոր առաջնորդի» կամ եկեղեցու դեմ նախաձեռնությունների կազմակերպչի դերում։
Քանզի առկա են՝
1. Բարոյական հակասություն– մեկը, ով հրապարակավ օգտագործում է ամենաանպարկեշտ բառապաշարը, չի կարող իրեն ներկայացնել որպես «հոգևոր մաքրության պաշտպան»։
2. Եկեղեցու դեմ նախաձեռնության անընդունելիություն – հոգևոր կառույցների նկատմամբ հարցերը պետք է քննարկվեն հարգանքով, իսկ ոչ թե այն մարդկանց կողմից, ովքեր իրենց պահվածքով արդեն վարկաբեկել են պետական և հանրային խոսքը։
3. Հասարակության նկատմամբ երկակի վերաբերմունք – երբ միևնույն մարդը օգտագործում է հայհոյանք, բայց հետո ուզում է մարդկանց սովորեցնել «ինչպես լինել բարոյական» կամ «ինչպես ապրել հավատով», դա պարզապես կեղծավորություն է։
Այսինքն՝ նման մարդը բարոյական իրավունք չունի նախաձեռնելու եկեղեցու դեմ ոչ մի «հոգևոր հավաք»։ Նրա խոսքը զուտ քաղաքական շահի սպասարկում է, ոչ թե հավատքի կամ բարոյական արժեքների։ Իսկ նրա քաղաքական շահը երբեք հայամետ չէ։ Համոզվելու համար Ադրբեջանի քարտեզի վրա փորձեք գտնել հայկական Արցախը»։