«Փորձեմ բացատրել «ազդեցության գործակալ» հասկացությունն ինձ վրա»․ Տիգրան Նալչաջյան

Դերասան, ռեժիսոր, սցենարիստ Տիգրան Նալչաջյանը ֆեյսբուքյան իր էջում գրել է. «Ոչ ոքի չնեղացնելու և ոչ ոքի չզրպարտելու համար փորձեմ բացատրել «ազդեցության գործակալ» հասկացությունն ինձ վրա։ Բոլորդ էլ գիտեք, որ ես ազգային գաղափարի կրող եմ և հայրենիքն ինձ համար առաջնային է, բայց օրինակը, որը կբերեմ՝ շատ հանգիստ կարող է պատահել անգամ ինձ հետ։ Զուտ տեսական։
Պատկերացնենք, որ ես, որպես դերասան հրավեր եմ ստանում նկարահանվելու որևէ թուրքական ֆիլմում կամ սերիալում։ Եկեք ընդունենք այն տարբերակը, որ ֆիլմը որևէ թեմատիկ կապ չունի Հայոց ցեղասպանության, հայկական հարցի, հայ-թուրքական հարաբերությունների և նմանատիպ այլ հարցերի հետ և չունի քաղաքական ենթատեքստ։ Լրիվ նորմալ ֆիլմ է՝ գեղեցիկ սցենարով ու դերասանական կազմով։
Բացի այդ, այնտեղ ստանալու եմ շատ ավելի մեծ հոնորար, քան կարող եմ ստանալ Հայաստանում և հաշվի առնենք, որ այդ գումարը բերելու եմ ու ծախսելու եմ Հայաստանում։ Այսինքն այս դեպքում էլ, ի տարբերություն թուրքական ապրանքներ սպառելու և Թուրքիայում հանգստանալու, երբ հայերն են իրենց գումարները տալիս թշնամի պետությանը, տեղի է ունենում հակառակ պրոցեսը, իրենք են ինձ գումար տալու։
Նկարահանման հրապարակում ինձ շատ ջերմ են ընդունում և ձևավորվում է շատ պրոֆեսիոնալ ու ընկերական մթնոլորտ։ Հիանալի ռեժիսոր, լավ դերասաններ, որակյալ ու փորձված անձնակազմ։ Այն ամենն, ինչ յուրաքանչյուր դերասանի համար երազանք է, հատկապես, որ դու հոլիվուդից չես գնացել այնտեղ։
Պատկերացնենք նաև մի իրավիճակ, որ ընկերներ ձեռք բերելուց զատ նաև ինչ որ ռոմանտիկ հարաբերություններ են սկսվում խաղընկերուհուս հետ, ով թուրք դերասանուհի է։
Որոշ ժամանակ անց ֆիլմը եթեր է դուրս գալիս կամ բարձանում մեծ էկրան և ունենում նորմալ կամ մեծ հաջողություն, ինչի հաշվին ես ձեռք եմ բերում թուրք երկրպագուներ ու երկրպագուհիներ, ովքեր սկսում են հետևել իմ ինստագրամյան էջին և պահում են կապն ինձ հետ։
Այսքանին կարող եմ ավելացնել աշխատանքից դուրս անցկացրած ազատ ժամանակն ու շփումներն այդ երկրում, տեսարժան վայրեր գնալն ու նմանատիպ շատ բաներ։
Իսկ հիմա հարցը։ Կարո՞ղ եմ արդյոք վերը նշվածներից հետո ներկայացնել Հայաստանը դիվանագիտական հարթակում ու լինել բանագնաց՝ հաշվի առնելով իմ էմոցիոնալ կապերը, որոնք զուտ մարդկային տեսանկյունից ստեղծվել են այդ երկրում։ Պատասխանն է՝ իհարկե ոչ, նույնիսկ իմ դեպքում, որ ինձ այնտեղ չեն կարող հավաքագրել ու դարձնել «իրենց մարդը»։ Ես սա ներկայացրեցի շատ անմեղ տեսանկյունից, որպես սեփական երկիրն ու երկրի շահերը առաջնային դասող արվեստի բնագավառի մարդ ու քաղաքացի։ Իսկ քաղաքական գործիչների դեպքում, ովքեր ուսանել են այնտեղ, մասնակցել տարբեր ծրագրերի՝ առավել ևս»։