«Բելգիացի լրագրողը զարմացած հարցնում էր՝ ինչո՞ւ եք այսքան անտարբեր ձեր հայրենիքի, ձեր ճակատագրի հանդեպ»․ Արմինե Օհանյան

«Հրապարակ» օրաթերթի գլխավոր խմբագիր Արմինե Օհանյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Ասացին՝ Բրյուսելից ժամանած լրագրողն ուզում է հետդ հանդիպել, մի քանի հարց ունի: Մտածեցի՝ խոսելու ենք մամուլի, խոսքի ազատության, լրատվամիջոցների դժվարությունների մասին: Պարզվեց՝ հարցերը վերաբերում են մեր երկրին, քաղաքականությանը, հասարակություն-իշխանություն հարաբերություններին: Պարզվեց՝ ինձնից ոչ պակաս տեղեկացված է մեր երկրի անցուդարձից, առաջին անգամ չէ Հայաստանում և հարցադրումներն էլ ոչ թե խմբագրին են ուղղված, այլ ճիշտ կլիներ, որ քաղաքական ուժերին, ընդդիմությանը, ՀՀ յուրաքանչյուր քաղաքացու ուղղվեին: Մի քանի րոպեից բելգիացի լրագրողն ինձ «շախ ու մատ» արեց ուղղակի՝ փակուղի մտցնելով, ոչ միայն այն պատճառով, որ նրա հարցերի պատասխանները ես չունեի, այլև դրանց հասցեատերը ես չէի ու դժվար էր կողքից հնչող դաժան քննադատությանը դիմանալ:
Հարցնում էր՝ եթե այն, ինչ կատարվում է ձեր երկրում, դրա մի չնչին մասը մեր երկրում կատարվեր, մեր փողոցները լցված կլինեին, մարդիկ կբողոքեին, կպայքարեին, ուղղակի տուն չէին գնա, մինչև իրենց պահանջները չկատարվեին: Եթե մեր երկիրը հայտնված լիներ այս կացության մեջ, մեր քաղաքացիները բոլոր հնարավոր ու անհնարին, օրինական ու անօրինական եղանակներով կհասնեին իշխանափոխության:
Եթե մեր իշխանավորներից որևէ մեկը համարձակվեր մեր հոգևորականներից մեկին նման մի ստատուս ուղղել, ինչպես ձեր վարչապետն է անում, նա ուղղակի չէր կարողանա տնից դուրս գալ, չէր հասնի աշխատավայր:
Հարցնում էր՝ որտե՞ղ են ձեր երկրի քաղաքացիները, ձեր երիտասարդները, ձեր մայրերն ու կանայք, ի՞նչ են մտածում ձեր քաղաքական գործիչները, ինչո՞ւ չեն պայքարում: Ասում էր՝ նայում եմ՝ բոլորը շատ գոհ, հանգիստ ապրում են, ահա՝ այս սրճարանում լիքը մարդ կա նստած՝ բոլորն անհոգ վայելում են կյանքը, կարծես ոչինչ չի կատարվում: Ասում էր՝ ձեր քաղաքը շատ սիրուն է, դուք հին, լավ ժողովուրդ եք, ինչո՞ւ եք այսքան անտարբեր ձեր հայրենիքի, ձեր ճակատագրի հանդեպ, ի՞նչ է կատարվում ձեզ հետ:
Փորձում էի ինչ-որ հոդաբաշխ պատասխաններ տալ՝ պատերազմի ու Արցախի կորստի սթրեսի, իշխանությունների կողմից իրականացվող քարոզչության մասին, որով թշնամու ու պատերազմի հանդեպ վախ են հարուցել, ներշնչել են, որ գործող իշխանության դեմ պայքարելն անիմաստ է: Բացատրում էի ընդդիմադիր ուժերի պասիվությամբ, մտավորականների ծախվածությամբ, քրեական հետապնդումներով, պայքարողներին կալանավորելու փաստեր էի ներկայացնում:
Եվրոպացի լրագրողը հակադրվում էր՝ օրինակներ էր բերում Վրաստանից, Թուրքիայից, անգամ Կոնգոյից: Ասում էր՝ այլ երկրներում էլ են մարդկանց բանտ ուղարկում, բռնապետական ռեժիմներ շատ կան աշխարհում, իսկ ձեր հույսը, որ 2026-ի ընտրություններով նա գնալու է, կարող է և չարդարանալ:
Հեռացա ամոթահար ու ծանր մտքերի մեջ»: