«Զելենսկին ոչ Արշակ թագավորն է, ոչ էլ Վասակ Մամիկոնյանը»․ Արմեն Այվազյան

Քաղաքական գիտությունների դոկտոր, պատմաբան Արմեն Այվազյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Որպես քաղաքագետ-միջազգայնագետ դեռ վերլուծում, ստուգում և վերստուգում եմ Թրամփ-Վենս-Զելենսկու չարաբաստիկ հանդիպման բուն պատճառներն ու աշխարհաքաղաքական հետևանքները, այդ թվում՝ մեր տարածաշրջանի ու Հայաստանի համար։
Բայց պատմաբանիս միտքն աշխատում է մի փոքր այլ ուղղությամբ՝ փնտրելով այդ հանդիպման պատմական նմանօրինակները և համեմատելով դրանք Վաշինգտոնում տեղի ունեցածի հետ։ Զարմանալիորեն, առաջինը, ինչ հիշեցի, Հին Հայաստանի պատմությունից հետևյալ ուշագրավ դրվագն էր.
«Ապա պատահեց այս օրերից մեկում, որ Հայոց Արշակ թագավորը մտավ Պարսից արքայի ախոռներից մեկը, իսկ Պարսից արքայի ախոռապետը նստած էր ներսը՝ ախոռում։ Երբ նա թագավորին տեսավ, ոչ մի մեծարանք կամ ողջույն չտվեց և նրան անուշադրության մատնեց ու դեռ ավելին՝ ծաղրեց և անարգանքի ենթարկեց նրան՝ ասելով. «Այծ հայերի թագավոր, եկ այս խոտի խուրձի վրա նստիր»։
Երբ այս խոսքերը լսեց Մեծ Հայքի զորավար և սպարապետ Վասակը, Մամիկոնյան տոհմից, սաստիկ բարկացավ ու զայրացավ և, քաշելով իր սուրը, որ կախած էր մեջքից, հարվածեց, տեղնուտեղը նույն ախոռի մեջ էլ գլխատեց պարսից արքայի ախոռապետին, որովհետև չկարողացավ լսել ու կուլ տալ իր թագավորի անարգումը. նա բազում անգամ ավելի լավ էր համարում իր անխուսափելի մահը, քան իր տիրոջ հասցեին որևէ վիրավորանք կամ անարգանք լսելը» (Փաւստոս Բուզանդ. Պատմություն Հայոց, Դ, Գլ. ԺԶ)։
Այո՛, փոխվել են ժամանակները, վերափոխվել են կայսրությունները, այլ են նաև արժեհամակարգային հիմնադրույթները... Զելենսկին ոչ Արշակ թագավորն է, ոչ էլ Վասակ Մամիկոնյանը, և ոչ էլ Ուկրաինան է Հայաստանի դաշնակիցը, այլ ընդհակառակը՝ Հայաստանի թշնամի Թուրքիայի և Ադրբեջանի դաշնակիցն է։ Բայցևայնպես, պատմությունը յուրաքանչյուր դարաշրջանում պարզապես նոր շղարշով է ներկայացնում նույն դասերը»։