1935 թ․ այս օրերին է առաջին անգամ էկրան բարձրացել ռեժիսոր Համո Բեկնազարյանի նկարահանած հայակական հնչյունային առաջին ֆիլմը՝ «Պեպոն»: Գաբրիել Սունդուկյանի պիեսը (1876) բազմիցս բեմադրվել էր Թիֆլիսի թատրոններում և վաղուց արդեն սիրված էր հանդիսատեսի կողմից: Նկարահանումները ընթացել են քաղաքի բնակչության մեծ հետաքրքրության մթնոլորտում: «Պեպո»-ի պրեմիերան տեղի է ունեցել Երևանի «Ֆլորայի» այգու մոտակայքում գտնվող դահլիճում։ Ֆիլմի երաժշտությունը գրել է այն ժամանակ դեռ երիտասարդ կոմպոզիտոր Արամ Խաչատուրյանը, խոսքերի հեղինակն է Եղիշե Չարենցը: Ֆիլմը նկարահանվել է երկու տարբերակով՝ հայերեն և ռուսերեն լեզուներով: Ֆիլմի հաջողությունը պայմանավորված էր հանճարեղ դերասանական կազմով՝ Հրաչյա Ներսիսյան, Ավետ Ավետիսյան, Համբարձում Խաչանյան, Դավիթ Մալյան և այլք: Քչերը գիտեն, որ ֆիլմի որոշ դրվագներ նկարահանավել են նաև Երևանում: Հրազդան գետի ափին կառուցում են մեծ դեկորացիաներ՝ Հին Թիֆլիսին բնորոշ, փողոցների վրա կախված պատշգամբներով, փոքրիկ խանութ-տաղավարներով: Նկարահանումներ են իրականացվել նաև Մոսկվայում: Զիմզիմովի տան պարահանդեսը, Կեկելի նշանադրության տեսարանը նկարվել են մոսկովյան ստուդիայի հատուկ մեծ տաղավարում: Որպես երկրորդ ռեժիսոր Բեկնազարյանը Երևանից հրավիրում է Արմեն Գուլակյանին, որը աշխատում էր Երևանի Սունդուկյանի անվան պետական թատրոնում և հիանալի գիտեր հին Թիֆլիսը, քանի որ ծնունդով այնտեղից էր: Վերջինս մի շարք վառ դետալներ է հուշել և ֆիլմում խաղացել է նաև կինտոներից մեկի դերը: «Պեպո» կատակերգության հիմքում ձկնորս Պեպոյի և վաճառական Զիմզիմովի բախումն է։ Բախման պատճառը մի փոքր տարօրինակ է, քանի որ, ըստ սյուժեի, հարուստ վաճառականը պարտք է աղքատին: Սրանով գրողը ցանկացել է ցույց տալ, թե ինչպես է հարուստների ունեցվածքն ավելանում՝ աղքատներին կողոպտելով։ Այս առումով ուշագրավ է հարուստ վաճառական Զիմզիմովի ազգանունը, որը կազմված է «իմ» դերանվան կրկնությունից։ Այս կատակերգական հնարանքով Սունդուկյանն ուզեցել է շեշտել այդ հերոսի շահամոլությունն ու եսակենտրոնությունը։
