«Թշնամին լուծում է ապագայի խնդիր, իսկ մենք՝ այսօրվա «լավ ապրելու»»․ Արա Պողոսյան

Քաղաքագետ Արա Պողոսյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Հայերիս ամենամեծ խնդիրը այն է, որ մենք ամեն ինչ տեսնում ենք միայն այսօրվա ակնոցներով։ Դե պատմականորեն այդպես է մեր էթնոհոգեբանությունը ձևավորվել, որովհետև վերջին 2000 տարիների ընթացքում մենք կայսրություն չենք կարողացել ձևավորել, իսկ մեր պետականությունները կրել են լոկալ բնույթ, և գլոբալ պայքարի մեջ չեն մտել գլոբալ գերիշխանության համար, ինչը զրկել է մեզ ռազմավարական և երկարաժամկետ մտածողությունից։
ԱՄՆ-ն մի TRIPP է շպրտում հայերին, երկու անգամ «անկախություն, ինքնիշխանություն» բառերը շեշտելով, հայերիս մի մասը «բոբիկացած» շուտով խաղաղության սոնետներ կձոնի։
Իսկ թշնամին, նկատի ունեմ Թուրքիան, որի առաջնորդությամբ է Ադրբեջանը գործում, կսպասի, կսպասի մինչև իր ուզած ժամանակը։
1923 թվականից իր առջև 100 ամյա խնդիր դրած երկիրը, որի նպատակն էր 2023 թվականի հոկտեմբերին վերականգնել Օսմանյան կայսրության նախկին ազդեցությունը, վստահար էլի կկարողանա սպասել, մինչև իր համար հարմար պահը։
Ճիշտ այդպես 1974 թվականին սկսվեց Կիպրոսի հյուսիսային հատվածի օկուպացիան։ Շատերին թվում է, թե միայն հունական կողմի պատճառով այն եղավ։ Բայց Թուրքիան նախ Կիպրոսի թուրքական համայնքի միջոցով կազմակերպեց խժդժություններ, հետո Մեծ Բրիտանիայի, ԱՄՆ-ի հետ համաձայնության եկավ Կիպրոսում հույն-թուրքական համատեղ կառավարման։
Հետո սկսեց հովանավորել անջատողական շարժումներ Կիպրոսում, հատկապես կղզու հյուսիսային մասը վերածելով թուրքական անջատողականության կենտրոնի։
Այնուհետև սկսեցին դրդել հունական ազգայնականությանը վճռական քայլերի ընդդեմ անջատողական թուրքերի, ինչը հետո պետք է առիթ լիներ նախագահ արքեպիսկոպոս Մակարիոսի իշխանության տապալումից հետո թուրքական օկուպացիոն ուժերը կղզի մտցնելու և Կիպրոսի հյուսիսային հատվածն օկուպացնելու համար։
Այս պատմական փաստը հաստատում է, որ Թուրքիան, իբրև նախկին կայսրություն, ի տարբերություն հայկական թափթփված պսևդո-էլիտաների կարողանում է երկարաժամկետ խնդիրներ դնել ու իրագործել։ Ցույց տալ, որ զիջում է, սակայն իրականում իր համար երկարաժամկետ հեռանկարում հնարավորությունների ճանապարհ բացել։
Հայերս, միայն այսօրվա թվացյալ շահի համար կսկսեն իրար ուտել ու երկարաժամկետ հեռանկարում դառնալ թշնամու թնդանոթի միս...
Հայի ու թուրքի մեջ մի հսկայական տարբերություն կա՝ նրանք ունեն իրական երկարաժամկետ պետական մտածողություն, իսկ հայերս՝ կարճաժամկետ ու անձնական մտածողություն։
Նրանց կողմից ցանկացած զիջում միայն թվացյալ է, իսկ մեր կողմից՝ կենսական վտանգավոր սեփական ապագայի համար։ Թշնամին լուծում է ապագայի խնդիր, իսկ մենք այսօրվա «լավ ապրելու», ու դա է պատճառը, որ թշնամին ավելի լավ է ապրում քան երեկ, իսկ մենք ավելի վատ ենք ապրում, քան երեկ...»։