«Վերականգնվելու համար նախ պետք կարողանանք խոստովանել, որ պարտվել ենք»․ Հակոբ Բադալյան

Քաղաքական մեկնաբան Հակոբ Բադալյանի թելեգրամյան գրառումը․ «Մի, գուցե ոչ պոպուլյար բան ասեմ:

Այսօր մի քանի միտք պատահեցի, որոնք հնչում են պարբերաբար, եւ որոնց հեղինակները նշում են, թե իրենք այնքան էլ համաձայն չեն, որ մենք պարտվել են: Ու սկսում են տարբեր վարիացիաներով գնահատել, թե ինչու պարտություն չէր, եւ այլն, եւ այլն:

Առաջին հայացքից թվում է, որ սա ոգեղենության, կամայնության դրսեւորում է, չհանձնվելու, աննահանջ տրամադրվածության դրսեւորում է:

Գործնականում սակայն, ըստ իս, դատարկ պաթոս է:

Դատարկ պաթոս է, ընդ որում վտանգավոր դատարկությամբ:

Որովհետեւ, որեւէ պարտությունից հետո վերականգնվելու եւ հաղթանակի ճանապարհի կանգնելու համար նախ պետք է ընդունել, գիտակցել եւ ընդունել պարտությունը:

Այո, պարտության պատճառների մասին կարծիքները կարող են լինել տարբեր, մեղադրանքները կարող են հնչել տարբեր ուղղություններով, եւ շատ կարեւոր է լինելու հասկանալ, թե իրականում որն է պատասխանատվության եւ մեղադրանքի գլխավոր հասցեն, հետո մյուս հասցեները:

Բայց, այդ ամենով հանդերձ, նախ պետք է կարողանալ կամք ու համարձակություն ունենալ ընդունել պարտությունը, որպեսզի քաղվեն դասերն ու սկսի վերականգնումը: Իհարկե, պարտությունն ընդունելը դեռ աներկբա չի նշանակում հետո վերականգնվել: Բայց, վերականգնելը ընդհանրապես անհնարին կլինի, առանց պարտության իրողությանը եւ պատճառներին առերեսվելու:

Ըստ այդմ, թերեւս միանգամից պետք է «անջատել ձայնը», երբ լսում եք, թե՝ մենք չենք պարտվել:

Պարտվել ենք, ընկերներ, դժբախտաբար պարտվել ենք ու կորցրել: Եվ ոտքի կանգնելու, կորցրածը հինգ, տասը կամ հարյուր տարի հետո վերականգնելու համար մենք պետք է կարողանանք ուժ գտնել խոստովանելու, որ այսօր մենք պարտվել ենք:

Հակառակը ոչ թե ուժի եւ ոգեղենության, այլ ինքնախաբեության նշան է:

Ուժը՝ պարտության հետ առերեսվելն է, ոգին՝ այդ առերեսումը վերելքի մեկնակետ դարձնելը»: