«897-ին Հռոմն ականատես եղավ մի սարսափի, որը նույնիսկ դժոխքն էլ կկասկածեր բեմադրել». Հակոբ Ագանյան

Ֆիզիկոս Հակոբ Ագանյանը գրում է. «Հռոմի հետքերով.
897 թվականին Հռոմն ականատես եղավ մի սարսափի, որը նույնիսկ դժոխքն էլ կկասկածեր բեմադրել։ Պապ Ստեփան VI-ը, իշխանությամբ ու վրեժխնդրությամբ կուրացած, հրամայեց բացել իր նախորդի՝ Պապ Ֆորմոսուսի գերեզմանը։ ինը ամիս հանգիստ թաղված նրա մարմինը դուրս բերեցին, նորից հագցրին պապական հանդերձով և նստեցրին գահի վրա՝ Հռոմի Սուրբ Հովհաննես Լատերանի տաճարում։ Բայց մահը չպահպանեց նրա արժանապատվությունը․ քայքայվող մարմինը չէր կանգնում, և պարաններով կապեցին, որ չփլվի ներկաների աչքի առաջ։ Կարդինալներ, քահանաներ, իշխանավորներ նստած էին քար լռության մեջ, և մեռած մարդը ներկայացվեց դատաստանի։
Դողացող մի սարկավագին ստիպեցին «պաշտպանել» մահացածին։ Ներկա պապը գոռում էր մեղադրանքներ՝ սուտ երդում, օրենքների խախտում և հավակնություններ։ Պաշտպանությունն անզոր էր, և Ֆորմոսուսը հռչակվեց մեղավոր։ Սահմանված պատիժը միաժամանակ դաժան ու խորհրդանշական էր․ նրա աջ ձեռքի օրհնելու մատները կտրեցին, պատառոտեցին սրբազան հանդերձը, իսկ դին քաշելով տարան Հռոմի փողոցներով ու նետեցին Տիբր գետը։
Բայց աստվածային արդարադատությունը չուշացավ։ Քաղաքն ապստամբեց Ստեփանի դեմ։ Մարդիկ, զարհուրած այդ անարգությունից, դուրս եկան փողոց։ Եվ ընդամենը երեք ամիս անց նույն Ստեփան VI-ը կալանավորվեց և խեղդամահ արվեց իր բանտում։ Արձագանքը հազար տարի հետո էլ նույնն է․ երբ հավատը փոխարինվում է իշխանությամբ, երբ խոնարհությունը զիջում է գոռոզությանը, երբ սուրբը դառնում է քաղաքական, ինչքա՞ն է մնում, որ կրկին սկսենք մեր մեռելներին դուրս բերել գերեզմանից»։