«Եկեղեցու 62% տոկոս վստահության աստիճանն է դարձել նյարդային պոռթկումների պատճառ»․ Արմեն Հովասափյան

ՀՀԿ խորհրդի անդամ Արմեն Հովասափյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Մի գաղտնիք բացեմ բոլորիդ համար․ վերջերս հրապարակված հարցման համաձայն՝ Հայաստանում միակ կառույցը, որն այսօր ունի կայուն և բարձր հանրային աջակցություն, Հայ Առաքելական Սուրբ Եկեղեցին է՝ 62 տոկոս վստահության աստիճան։
Եթե սա լիներ պարզապես վիճակագրություն, կմոռացվեր, փոխարենը՝ հենց այս թիվն է դարձել իշխանության ներսում նյարդային պոռթկումների պատճառ։ Մի քանի օր շարունակ Նիկոլն ու նրա զուգընկերուհին մոլեգնած հարձակումներ են գործում եկեղեցու, կաթողիկոսի, հոգևոր դասի հեղինակության դեմ։ Սա պայմանավորված է նրանով, որ փաստացի գոյություն ունի մի իրականություն, որը նրանց չի ենթարկվում։ Եկեղեցին՝ որպես ինստիտուցիոնալ, հոգևոր և հանրային հենարան, մնում է միակ համակարգը, որն իր վարկանիշը չի կառուցել բյուջետային լրահոսով կամ ճնշման հաշվին։
Ինչպես հայտնի է՝ Նիկոլի իշխանությունն ապրում է մենաշնորհային վերահսկողության պայմաններում։ Նրանց համար վտանգավոր է ամեն մի ինստիտուտ, որն ունի հեղինակություն, բայց չի պատկանում իրենց։
Ասեմ, որ այս քաղաքականությունը պատմական նախադեպ ունի։ Նացիստական Գերմանիան, օրինակ, երբ բախվեց այն իրողությանը, որ որոշ կրոնական կազմակերպություններ (հատկապես կաթոլիկ եկեղեցին Գերմանիայում) ավելի լայն հանրային հեղինակություն էին վայելում, սկսեց համակարգված արշավ՝ մեկուսացնելու, ստորացնելու և նրանց առաջնորդներին լռեցնելու համար։ Ճնշման տակ դրվեց նաև հոգևոր դպրոցների ամբողջ ցանցը, որտեղ մարդկանց սովորեցնում էին այլ արժեհամակարգ։ Հիտլերը չէր կարող հանդուրժել այլ մետա-իշխանության գոյություն։ Գրեթե նույն պատկերն էր նաև 1920-ականներին ռազմական կոմունիզմի տարիներին, երբ բոլշևիկները սկսեցին եկեղեցու դեմ մի արշավ, որը պաշտոնապես ներկայացվում էր իբր «հետադիմականության դեմ պայքար», բայց իրականում հենց վստահության խնդիրը էր. մարդիկ ավելի շատ վստահում էին հոգևորին, քան նոր պետությանը։ Եվ այս պայքարի թիրախում դարձյալ հայտնվեց հոգևոր դասը, եկեղեցական ունեցվածքը, ժողովրդական հավատալիքները։
Հայաստանում այսօր ունենք հենց այդ՝ հեղինակության ոչնչացման սցենարը, որի թիրախը դարձյալ Եկեղեցին է՝ քանի որ այն մնում է վերջին ինստիտուցիոնալ հենարանը, որը չի ենթարկվել կապիտուլյացիայի՝ ո՛չ քաղաքական, ո՛չ բարոյական իմաստով։ Եվ ահա այս ֆոնին Նիկոլի հայտարարությունները՝ «պետությունը պիտի էական դեր ունենա կաթողիկոսի ընտրության հարցում», կամ՝ «եկեղեցին խանգարում է մեր պատմության ընկալմանը»՝ այլևս ուղիղ արտահայտում են պետության կողմից հոգևոր ինքնության բռնազավթման փորձի գաղափարախոսությունը։
Նիկոլն ու նրա շրջապատը հստակ տեսնում են, որ եկեղեցու հեղինակությունն ավելի ուժեղ է, քան պետական քարոզչությունը և այստեղ հստակ է դառնում, թե ինչո՞ւ են նրանք այդքան նյարդային, որովհետև նրանց ամենամեծ վախը ոչ թե ընտրություններն են կամ պատերազմը, այլ այն, որ մարդկանց հոգու մեջ գոյություն ունի մի տարածք, որը չի պատկանում իրենց։
Հենց այդ պատճառով է, որ պայքարը եկեղեցու դեմ փաստացի պայքար է հանրային հիշողության, արժեհամակարգի և հոգևոր ինքնության դեմ։ Իսկ երբ պետությունն արդեն բռնապետական նյարդայնությամբ փորձում է որոշել՝ ինչն է հավատ, ինչը՝ ազգային արժանապատվություն, իսկական դիմադրությունը սկսվում է հենց այդ կետից»։