«Սա այլևս քաղաքական պայքար չէ, այլ քաղաքակրթական պառակտում»․ Դավիթ Անանյան

ՊԵԿ նախկին նախագահ Դավիթ Անանյանի ֆեյսբուքյան գրառումը․ «Այսօրվա քաղաքական իրականությունը Հայաստանում արմատական մտահոգություններ է առաջացնում ոչ այնքան կառավարման որակի, որքան դրա ուղղվածության էության վերաբերյալ:
Մենք ոչ միայն իշխանության կողմից ազգայինից ու հանրությունից տարանջատման, այլև պետական ​​դիսկուրսի համակարգային ապազգային վերափոխման ենք ականատես լինում: Պետական ​​իշխանությունը ներկայացնողների որոշակի մի խմբակի վարքագիծն ու հռետորաբանությունը մի իսկական մրցակցության է վերածվել. ով ավելի մեծ հետևողականություն կցուցաբերի արտաքին շահերի նկատմամբ, ով ավելի հեռու կգնա հայկական ինքնության ակունքային հիմքերի ոչնչացման գործում։
Ազգային խորհրդանիշների, Հայ Առաքելական Եկեղեցու, ազգային ավանդույթների և պատմական հիշողության արժեզրկմանն ուղղված յուրաքանչյուր նոր հրապարակային հայտարարություն հաստատում է, որ սա այլևս քաղաքական պայքար չէ, այլ քաղաքակրթական պառակտում: Սրանք, կարծես, գիտակցաբար ձգտում են դառնալ համաժողովրդական ատելության ու արհամարհանքի առարկա՝ կարծես հիմնավորելով, որ հենց սա է ծառայում որպես «հաջողության» ցուցիչ արտաքին հովանավորների աչքերում: Ազգային շահերն ու ինքնությունը, պետականությունն ու քաղաքական սուբյեկտայնությունը, պատմական հիշողությունն ու ժառանգությունը պաշտպանելուց հրաժարվելը, ըստ էության, դարձել է գոյատևման պարտադիր նորմ՝ ազգի հետ կապը կորցրած էլիտայի համար։
Այս իրավիճակը մեզանից պահանջում է ոչ միայն քննադատել, այլև հիմնարար կերպով վերագնահատել այն, ինչ մենք այսօր անվանում ենք ազգային ու պետական ​​պատասխանատվություն: Նման պայմաններում լռությունն ու անգործությունը հավասարազոր է մեղսակցության։
Ազգային-ազատագրական գիտակցությունը կարգախոս չէ, այլ մեր պետականության արժեքը հասկացող յուրաքանչյուրի պարտականությունը։ Պատմությունը բազմիցս ապացուցել է, որ իրենց բարոյական և ազգային աջակցությունը կորցրած ռեժիմները անխուսափելիորեն փլուզվում են։ Սակայն մինչև այդ պահը կարևոր է, որ ժողովուրդը հստակ ընկալի, որ մենք գործ չունենք ժամանակավոր քաղաքական ձախողման հետ, այլ ազգային Հայաստանի գաղափարը քանդելու համակարգային փորձի հետ։
Ես ընդունում եմ ազգային-ազատագրական պայքարի իմ բաժինը՝ հրաժարվելով լինել ազգային միջնաբերդի կործանման և մեր պետականության ավերակների վրա սրանց խրախճանքի դիտորդը։ Սա սոսկ քաղաքական անհամաձայնություն չէ։ Սա գոյաբանական հակամարտություն է նրանց միջև, ովքեր ցանկանում են, որ Հայաստանը գոյություն ունենա, և նրանց միջև, ովքեր ցանկանում են միայն պետության իմիտացիա՝ առանց ոգու, առանց ժողովրդի, առանց ապագայի»։