«9 տարի պատերազմի մեջ ենք․ քաղաքական ջոջերն առաջարկում են պատրանքային ելքեր»․ Հրանտ Տեր-Աբրահամյան

«Մարտական եղբայրություն» միաբանության անդամ Հրանտ Տեր-Աբրահամյանը ֆեյսբուքյան էջում գրել է. «Ուղիղ 9 տարի առաջ՝ 2016-ին սկսվեց պատերազմը:
Այն ժամանակ դա կոչեցին ապրիլյան, քառօրյա և այլն:
Իրականում այդ օրը սկսվել է պատերազմ, որը չի ավարտվել ցայսօր:
Պատերազմ երևույթը երբեք էլ միայն ռազմական գործողությունները չեն:
Պատերազմն ըստ դասական սահմանման՝ ուժային մեթոդներով, այդ թվում՝ ուժային սպառնալիքով քաղաքական նպատակներին հասնելու գործելակերպն է:
Բնական է, եթե կարող ես հասնել նպատակներիդ առանց զենքի կիրառման, այլ, ասենք, զուտ զենքի կիրառման սպառնալիքով կամ զենքի կիրառման հանդեպ սարսափ ու տագնապ ստեղծելով թշնամուդ մոտ, իմաստ չկա ռազմական գործողություններ ծավալելու: Բայց դրանից՝ էությունը չի փոխվում՝ ուժային սպառնալիքը և թշնամանքը նույնպես պատերազմ է:
Այս իմաստով, պատերազմը Հայաստանի դեմ ցայսօր էլ շարունակվում է
Եվ շարունակվելու է այնքան ժամանակ, քանի դեռ ուժին ուժով պատասխան չի լինելու:
Մյուս տարբերակները՝ ականջահաճո և կոմֆորտ ապահովող հեքիաթներ են մեծերի համար:
Իննը տարի առաջ հայկական քաղաքական և փորձագիտական շրջանակների զգալի, եթե ոչ մեծ մասը չընկալեց, որ արմատապես իրավիճակ է փոխվել:
Նրանք ընդունեցին ապրիլյան պատերազմը որպես ժամանակավոր և անցողիկ երևույթ:
Զարհուրանքը, գուցե և զավեշտը՝ սև հումորի իմաստով այն է, որ ցայսօր էլ չեն հասկացել, որ արդեն իննը տարի պատերազմի մեջ են, չնայած ամենին, որ եղավ վերջին տարիներին: Մինչև հիմա էլ իրենց թվում է, որ ինչ-որ ժամանակավոր խափանում է, և ուր որ է վերադառնալու է «սովորական» վիճակը:
2016-ի պատերազմի հետևանք էր նաև 2018-ի ձախող «հեղափոխությունը»: Դա երբեք տեղի չէր ունենա, եթե արտաքին իրավիճակով պայմանավորված արմատապես այլ չդառնար նաև ներքինը:
2018-2020 թթ. մեր պատմության կորսված տարիներն էին:
Կառավարություն ձևավորած ուժն ի սկզբանե չուներ այն հեռանկարը, որ սկսած 16 թվից՝ երկիրը շարժվում էր դեպի մեծ ռազմական բախում:
2018-ի գաղափարախոսությունից, մտածողությունից, տեխնոլոգիաներից, ժառանգությունից պետք է ի սպառ հրաժարվել, պետք է հասկանալ, որ դա հիմքով էր սխալ, այլ ոչ պատահականության արդյունքում սխալ ուղով գնաց, որպեսզի հնարավոր լինի իրական ելքեր գտնել իրավիճակից:
Սխալը բնականաբար վերաբերում է ոչ թե ժողովդին, այլ հեղափոխական ավանգարդին՝ անկախ նրանից, թե նրանցից ով հիմա իշխող թիմի մաս է, ով՝ ոչ:
2020 թվի նոյեմբերից հետո շատերին թվաց, որ չնայած շատ ծանր գնով, բայց վերջապես կստանանք խաղաղության շրջան:
Բնականաբար դա չեղավ:
Բնականաբար, քանի որ 16-ին սկսած պատերազմն իր բնույթով ոչ միայն Ղարաբաղյան էր, ոչ էլ միայն հայ-ադրբեջանական՝ իր քաղաքական մեծ շրջարկով:
Այդ իսկ պատճառով պատերազմը շարունակվեց՝ մերթ ընդ մերթ դրսևորվելով որպես տեղական ռազմական գործողություններ կամ սահմանային լարում, մերթ ընդ մերթ որպես ուժային սպառնալիք, իսկ ավելի ընդհանուր՝ որպես շարունակական թշնամանք Հայաստանի դեմ:
«Խաղաղության դարաշրջանի» ամենատրագիկոմիկ սիմվոլիմզն այն է, որ ուղիղ այն պահից, երբ ասեցին, թե համաձայնեցրել ենք ԽՊ թուղթը, սկսվեց նոր սահմանային լարում:
Ինը տարի պատերազմի մեջ ենք:
Ինը տարի հայ քաղաքական ջոջերը առաջարկում են բոլոր հնարավոր պատրանքային ելքերի տարբերակներ, բացի այն մեկից, որը բխում է օբյեկտիվ իրականությունից, այն է՝ պատերազմի խնդիրը լուծելի է միայն, եթե ստեղծվի ուժին ուժով պատասխանելու հնարավորություն: Բոլոր ջանքերը պետք է և կարող են ուղղված լինեն միայն այդ խնդրի լուծմանը»: