«Ապամոնտաժել է պետք մի ողջ ժողովրդի գիտակցական ենթագիտակցությունը». Էդուարդ Մանվելյան

Գրող Էդուարդ Մանվելյանի ֆեյսբուքյան գրառումը. «Օրվա մեջ մոտ երեք ժամ, ընդհանուր հաշվով, փորձեցի լսել հայ հասարակության սիրելի դեմքերին՝ նրանց, ովքեր ամենաշատ դիտումներն ունեն յութուբում և ամենաշատ հավանումներն այստեղ՝ ֆբ-ում։
Անուններ չեմ տա, որովհետև կարևորը երևույթն է: «Հայտնի» հումորիստներին լսելով՝ թե ինչի վրա է ծիծաղում հայ հասարակությունը, ես արդեն սկսում եմ հանձնվել, և ամեն բան դառնում է անիմաստ։
Նայում եմ դրանց շոուները․ մի հինգից-տասը հազար դրամ տան, գնան թատրոնների դահլիճներում, որոնք ժամանակին նախատեսված էին բարձրաճաշակ արվեստի համար, սերունդներ փչացնեն: Մարդիկ թվեր են տալիս ու հազարներով էլ գնում են սրանց տեղում ծափահարելու․․․
Զարմանալի էլ չէ, որ դեգրադացված շերտի ուղեղն արդեն չի կարող հասկանալ, որ խոսքն ունի զորություն՝ ոչնչացնելու և կառուցելու․․․
Տեսեք․
Մի օր Հեմինգուեյը գրազ եկավ, որ կարող է գրել ընդամենը վեց բառից բաղկացած պատմություն, որը կարող է հուզել ցանկացած ընթերցողի, և գրողին հաջողվեց դա.
«Վաճառվում են մանկական կոշիկներ. չմաշված»։
Անգլերենով այն վեց բառ էր՝ «For sale: baby shoes, never used»։
Կամ, Ֆրեդերիկ Բրաունը գրել է երբևէ գրված ամենակարճ սարսափ պատմությունը․
«Երկրագնդի վրա ողջ մնացած վերջին մարդը նստած էր սենյակում: Դուռը թակեցին...»։
Ամերիկացի գրող Օ. Հենրին հաղթել է ամենակարճ պատմվածքի մրցույթում, որն ուներ պատմվածքի ժանրի բոլոր բաղադրիչները՝ սկիզբ, գագաթնակետ և վերջաբան.
«Վարորդը ծխախոտ վառեց ու կռացավ բենզինի բաքի վրա՝ տեսնելու, թե որքան բենզին է մնացել։ Մահացածը քսաներեք տարեկան էր»։
Հակիրճության հանճարեղ օրինակ է սպարտացիների պատասխանը Մակեդոնիայի թագավոր Ֆիլիպ II-ի նամակին․
Ֆիլիպը գրել էր․
«Խորհուրդ եմ տալիս անհապաղ հանձնվել, որովհետև եթե իմ բանակը մտնի ձեր հողերը, ես կկործանեմ ձեր այգիները, կստրկացնեմ ձեր ժողովրդին և կկործանեմ ձեր քաղաքը»:
Ինչին սպարտացիները պատասխանել էին մեկ բառով․
«Եթե․․․»
Կամ՝ ինքնակենսագրականների մրցույթում հաղթեց մի տարեց ֆրանսուհի՝ նա գրել էր․
«Նախկինում ես ունեի հարթ դեմք և կնճռոտ կիսաշրջազգեստ, իսկ հիմա հակառակն է»։
Լակոնիկ խոսքի մեջ հայ հասարակությունը պարտված է ինտելեկտին։ Հումորի մեջ պարտված է սարկազմին։ Գրի մեջ պարտված է մտքին, մտքի մեջ պարտված է գաղափարին, գաղափարի մեջ պարտված է նպատակին, նպատակի մեջ պարտված է ստամոքսին, դե, իսկ պատերազմի մեջ պարտված է խաղաղությանը, որովհետև խաղաղության մեջ պարտված էր վերը նշվածներին։
Կարևորն այստեղ ոչ թե ասվածն է, այլ լսողի ընկալման աստիճանը, որն այնքան ցածր է, որ դրա հիմքի վրա բարձր արժեքներ չեն կառուցվի․ ապամոնտաժել է պետք մի ողջ ժողովրդի գիտակցական ենթագիտակցությունը...իսկ ապամոնտաժման լավագույն գործիքը, դարձյալ, գիրքն է»: